گاه فراموش می‌کنیم که «داستان بزرگ شدن»، «داستان زخم خوردن و رنج کشیدن» است. زخم می‌خوریم. بهبود می‌یابیم و ادامه می‌دهیم. زخم می‌خوریم. بهبود می‌یابیم و ادامه می‌دهیم. زخم می‌خوریم. بهبود می‌یابیم و دوباره ادامه می‌دهیم.. اما همه‌ی زخمها و همه رنجها، از یک شکل و یک جنس نیستند. دیر یا زود، یاد می‌گیریم که

این بار برای پاراگراف فارسی به سراغ یکی از نوشته‌های هوارد زین رفته‌ایم. خوش‌بین ماندن در زمان‌های سخت و دشوار، ساده‌لوحی و حماقت نیست. خوش‌بین‌ها به خاطر دارند که تاریخ بشر، فقط تاریخ بی‌رحمی و سنگدلی نیست. بلکه تاریخ شور و شوق و شادی و مهربانی نیز هست. برداشت ما از داستان پیچیده‌ی تاریخ، سرنوشت ما

دنیای کودکی ما با کارتون‌ها ساخته می‌شود. کارتون‌هایی که قرار است به ما دنیایی شیرین را نمایش دهند، یا لااقل تلخی‌هایی که به هر حال، ناگزیر با شیرینی لبخند به پایان می‌رسند. برای هر یک از ما چند سالی طول کشید تا بزرگتر شویم و ببینیم دنیای کارتون‌ها، شکل ساده شده‌ی دنیای واقعی نیست. بلکه