کتاب یک حکومت کوتاه و رعب آور | جورج ساندرز

۱۰ نظر برای کتاب یک حکومت کوتاه و رعب آور | جورج ساندرز

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : محمدرضا شعبانعلی



من این کتاب رو خونده‌ام و واقعیت این‌که به قضاوت خودم، فاصله‌اش با کتاب‌هایی مثل قلعه‌ی حیوانات (و به طور کلی آثار اورول) زیاده.
واقعیت اینه که تا به حال دو بار دو رمان رو خونده‌ام و برای لحظاتی آرزو کرده‌ام که کاش، کمی متفاوت بوده‌ان.

یک‌بار مسیح باز مصلوب (کازانتزاکیس) و یک مرتبه هم کتاب حکومت رعب و وحشت.

مسیح باز مصلوب رو به خاطر مسیر داستان در بخش آخر و این کتاب رو به خاطر این‌که حس می‌کردم ایده‌های خوب نویسنده، جا برای این‌که بیشتر پردازش بشه و بسط داده بشه وجود داشت.

البته حواسم به این نکته هست که معمولاً کارهای قوی، مخاطب رو به سمت چنین فکرهایی می‌برن. وگرنه همه‌ی ما از کنار کارهای ضعیف بسیاری می‌گذریم و اصلاً چنین چیزهایی به ذهن‌مون خطور نمی‌کنه.

این رو هم می‌دونم که کلاً ایراد گرفتن از این دست، کمی «بی‌حیایی» می‌خواد. چون روش مناسب‌ و منطقیش اینه که اگر فکر می‌کنیم میشه روایت بهتری نوشت، دست به قلم ببریم و بنویسیم.

اما به هر حال، خواستم حسی رو که از خوندن این دو کتاب داشتم افشا کنم.

اما درباره‌ی شباهت این کتاب با قلعه‌ی حیوانات یا کلیله و دمنه و همین‌طور داستان‌های مونتنی و کتاب‌های دیگری در این دسته، فکر می‌کنم جنس شباهت به خاطر استفاده از روایت تمثیلی باشه.

در این نوع کتاب‌ها، نویسنده احتمالاً نمونه‌هایی در دنیای واقعی رو سراغ داره. مثلاً‌ اورول به انقلاب روسیه فکر می‌کرده و گفته می‌شه که ساندرز هم به تعارض میان بوسنیایی‌ها و صرب‌ها توجه داشته.

اما هنر نویسنده اینه که انقدر جزئیات رو از داستان حذف می‌کنه و به جای اون مفاهیم انتزاعی رو اضافه می‌کنه که دیگران بتونن نمونه‌های اون ماجرا رو در جاهای دیگه ببینن و تشخیص بدن.

مثلاً اگر در قلعه‌ی حیوانات، به جای اسکوئیلر مستقیماً به دستگاه تبلیغاتی رژیم کمونیستی (پراودا) اشاره می‌شد یا به جای سنوبال مستقیماً به فردی با ویژگی‌های تروتسکی اشاره می‌شد، ما مخاطبانی که در کشورها و فرهنگ‌های دیگه هستیم، کمتر می‌تونستیم با داستان ارتباط برقرار کنیم. در واقع، هر چقدر جزئیات بیشتر بشه، اختلافِ بالقوه بین روایت مطرح شده توسط نویسنده و تجربه‌های شخصی خواننده بیشتر میشه.

حتی تبدیل کردن انسان‌ها به حیوان، باعث می‌شه که ما از قید مقایسه‌ی شباهت‌های فیزیکی رها بشیم و راحت‌تر بتونیم میجرهای پیر و سنوبال‌ها و باکسرها و گوسفندها رو در اطراف خودمون پیدا کنیم.

از این منظر، داستان جورج ساندرز هم کاملاً بر پایه‌ی ساختار تمثیلی شکل گرفته. تبدیل کردن قهرمان‌ها به موجوداتی هندسی و مکانیکی شبیه کاریه که اورول با تبدیل انسان‌ها به حیوان کرده.

همین‌طور سرزمین موهومی به اسم هورنر که با وجود کوچکی دعواهایی جدی بر سر قلمرو داره می‌تونه مسائلی مثل دعواهای ده بالا و ده پایین و هم‌چنین مناقشه‌هایی بین سرزمین‌های مجاور (از هند و پاکستان تا یمن تا اروپای مرکزی) رو تداعی کنه.

ناحیه‌ی اقامت موقت هم می‌تونه منطقه‌های سبز و پرواز ممنوع و حفاظت‌شده رو شبیه‌سازی کنه.

البته شخصیتی مثل رئیس جمهور هم در داستان اصلی هست که به نظرم در میان سیاست‌مداران دنیا نمونه‌های فراوانی داره.

در پایان دلم می‌خواد باز این حسرت خودم رو تکرار کنم که کاش نویسنده با جزئیات بیشتری به این ایده می‌پرداخت.

یه جا خونده بودم که این داستان رو سر یک شرط‌بندی نوشته و می‌خواسته بگه که میشه داستانی با شخصیت‌هایی در قالب اشکال هندسی نوشت. متأسفانه الان هر چقدر گشتم، اون مصاحبه رو پیدا نکردم. اما شاید بشه این شرط‌بندی رو علت شتابزدگی‌ای دونست که بعضی مخاطب‌ها مثل من از کتاب دریافت می‌کنن.

 
تمرین‌ها و نظرات ثبت شده روی این درس صرفاً برای اعضای متمم نمایش داده می‌شود.
.