چند جمله از نوشته‌ها و کتابهای مارگارت اتوود | پاراگراف فارسی

وقتی یک تمدن در خاک و خاکستر فرو می‌رود و ناپدید می‌شود، هنر تنها چیزی است که در قالب عکس‌ها، کلمات، موسیقی و ترکیب‌های پرداخته از خیال باقی می‌ماند.

معنا، معنای انسان، با این‌ها تعریف می‌شود.

می‌گویند «به وادی جنون کشیده شد»، انگار که جنون، جهت دارد، مثلاً [سرزمینی است که] در غرب نشسته؛ یا انگار خانه‌ای است که در آن پا می‌گذاری؛ یا شاید کشوری کاملاً مستقل.

اما وقتی دیوانه می‌شوی، به هیچ جای دیگری نمی‌روی. بلکه همان‌جا که هستی باقی می‌مانی و این دیگری است که به سوی تو حرکت می‌کند و [به قلمرو‌ تو پا می‌گذارد.]

اگر قرار بود ما را به خاطر افکارمان محاکمه کنند، همه به اعدام محکوم می‌شدیم.

نامیرایی یک مفهوم است.

اگر میرا بودن را نه به معنای مرگ، بلکه به مفهوم آگاهی از مرگ و ترس از آن در نظر بگیری، آن‌گاه نامیرایی یعنی زندگی در غیاب چنین هراسی.

نوزادها نامیرا هستند.

آزادی فقط یک نوع نیست.

آزادی انجام دادن [یک سری کارها و فعالیت‌ها] با آزادی انجام ندادن تفاوت دارد.

عشق بینایی را تار می‌کند؛ اما وقتی فرونشست، همه چیز را از هر زمان دیگری شفاف‌تر می‌بینی.

درست مثل موجی که عقب نشسته باشد، هر چه در آن پرت یا غرق شده، نمایان می‌شود: بطری‌های شکسته، دستکش‌های کهنه، قوطی‌های زنگ‌زده، بدن‌های جویده‌شده‌ی ماهی‌ها و استخوان‌ها.

اگر می‌دانستی که قرار است چه اتفاقی بیفتد، اگر همه‌ی آن‌چه را که قرار است روی دهد می‌دانستی، اگر می‌دانستی که نتایج اقدام‌هایت چیست، نابود می‌شدی.

ترجیح می‌دادی به سنگ تبدیل شوی. نه می‌خوردی و نه می‌نوشیدی و نه می‌خندیدی و نه حتی از بستر برمی‌خاستی.

دیگر عاشق هیچ‌کس نمی‌شدی. جرأت نمی‌کردی که چنین کنی.

بهتر، هرگز به معنای بهتر برای همه نیست. همیشه کسانی هستند که بهتر شدن، برای آن‌ها به معنای بدتر شدن باشد.

داستان‌های [تلخ و ترسناک] روزنامه‌ها داستان ما نبودند.

درست مانند خواب و خیالی برایمان بودند، خواب‌های بدی که دیگران می‌دیدند.

می‌گفتیم چه ترسناک. واقعاً هم ترسناک بودند؛ بی‌آن‌که برایمان باورپذیر باشند. آن داستان‌ها ابعادی داشتند که در ابعاد زندگی ما نمی‌گنجید.

ما آدم‌هایی بودیم که برایمان جایی در روزنامه‌ها نبود. ما در حاشیه‌ی خالی و سفید کنار روزنامه زندگی می‌کردیم و البته این به ما آزادی بیشتری می‌داد.

ما درز میان داستان‌های آن‌ها بودیم.