بررسی کتابهای استیون کاوی

۱)  روی اتفاقاتی که نمی توانید آنها را کنترل کنید تمرکز نکنید. مثلاً اگر قرار است یک محصول تولید کنید به جای توجه به تورم یا قوانین و مقررات سخت دولتی که خارج از کنترل شماست، روی این تمرکز داشته باشید که چگونه می توانید کالای خود را بهبود بدهید طوری که مشتریان نتوانند بدون آن زندگی کنند.
۲) اگر روزی از این دنیا بروید دوست دارید چگونه شناخته شده باشید؟ یک همسر خوب؟ یا کسی که ارزشی رو به جامعه اش ارائه کرده؟ اگر جواب این سوال را فهمیده‌اید و می‌دانید، چه کارهایی را برای رسیدن به آن انجام میدهید؟
۳) اگر چیزی برای شما در اولویت اول هست، همیشه اول به آن توجه کنید.
اگر سلامتی، خانواده و روابط عاطفی در درجه اول اهمیت قرار دارد پس چرا همیشه بیشترین وقت‌تان را درگیر اولویت های دوم زندگیتان مثل تماشای تلویزیون می کنید؟
۴) همیشه مدل ذهنی برنده-برنده داشته باشید. هیچ وقت مثل یک مسابقه فکر نکنید و بر اینکه شما باید همیشه برنده باشید متمرکز نشوید. بلکه سعی کنید برای برنده شدن بقیه هم تلاش کنید.
۵) ارزشی که برای بقیه ارائه می‌کنید مهم است و نه صرفاً تلاش ما. مثلاً اگر سایتی دارید و مطلبی را برای بقیه در آن قرار میدهید، اینکه به بقیه بگوید که من شب و روز تلاش کردم که این مطلب را بنویسم برای آنها اهمیتی ندارد. بلکه اهمیت در ارزشی هست که برای دیگران ایجاد می‌شود و به آنها عرضه می‌کنید.
۶) مجموع اجزا می‌تواند بزرگتر از اندازه هر یک از اجزا باشد (سینرژی یا هم افزایی). مثال کلاسیک آن وقتی است که دو نفر هستید و می‌خواهید سیب‌های درختی را بچینید و قد هیچکدومتان به آن نمی‌رسد. اگر یکی روی شانه‌های دیگری بایستد سینرژی شکل گرفته و توانایی جدیدی ایجاد شده که قبلاً وجود نداشته. در غیر این صورت، با کنار هم ایستادن، مزیت جدیدی ایجاد نمی‌کنید.
۷) قبل از اینکه یک درخت را قطع کنید، اره خودتان را کاملاً تیز کنید و نگران وقتی که برای تیز کردنش میگذارید نباشید.

در وجود همه ما انسان ها پنج سرطان احساسی وجود دارد که اگر آن ها را کنترل نکنیم آنقدر در کنه وجودمان رخنه می کنند تا دیگر توانایی شناخت خود و شنیدن صدای خود را نداشته باشیم. آن پنج سرطان عبارتند از:
الف: انتقاد کردن
ب: شکایت کردن و نق زدن
پ: مقایسه کردن
ت: رقابت کردن، البته نه رقابتی که در مسابقه بسکتبال یا در بازار کار شکل می گیرد، بلکه رقابتی که احساس کاذب بهتر از دیگران بودن را به ما القا کند.
ث: ستیزه کردن
برای اینکه به جدیت موضوع پی ببریم آقای استیون کاوی اولین سوال را به این شکل مطرح می کند که از حضار می پرسد:
چه تعداد از شما واقعا این طور فکر می کنید که نیروی انسانی که در ادارات مشغول کارند باهوش تر و شایسته تر و خلاق تر از آن چیزی هستند که شغل فعلی شان از آنها می طلبد؟
تعداد کثیری از حضار با بالابردن دست راست خود به این سوال پاسخ مثبت دادند (بنابراین به نظر قریب به اتقاق حضار، ظرفیت و قابلیت کارمندان بسیار بالاتر و بیشتر از آن چیزی است که شغل شان ایجاب میکند).
کاوی توضیح می‌دهد که به نظر می‌رسد که در سراسر دنیا، با تمام تکنیک‌هایی که عصر صنعتی به کار گرفته است، نتوانسته از تمام ظرفیت‌های نیروی انسانی استفاده کند.

آقای کاوی سوال دوم را از حضار می پرسد: چه تعداد از شما احساس می کنید که فشاری بیش از حد بر روی شما وجود دارد که با صرف انرژی و وقت و منابع کمتر، خروجی بیشتری داشته باشید؟( به عدم استفاده درست از نیروی کار اشاره میکند).
اکثریت قریب به اتفاق حضار به این پرسش نیز پاسخ مثبت دادند.
به عبارتی در عین اینکه منابع و توانمندی‌های نیروی انسانی هرز می‌رود، سازمان‌ها احساس می‌کنند مشکل کمبود منابع هم وجود دارد و باید فشار بیشتری به نیروی انسانی خود اعمال کنند.