صدای منتظر؛ آوازی که بی‌پاسخ ماند | درباره انقراض پرندگان جزیره‌ای

اگر قرار باشد داستانی آخرالزمانی دربارهٔ سرنوشت انسان در زمین نوشته شود، یکی از سناریوهای پایانی آن می‌تواند چنین باشد:

بعد از جنگی بزرگ، یا حادثه‌ای عظیم در طبیعت یا تغییراتی تدریجی در اقلیم، جمعیت زمین رو به کاهش رفته و اکنون آخرین زن و مرد، بازمانده بر سیاره، مشغول گفتگو درباره این هستند که فرزندی بیاورند یا نه. این صحنهٔ آخرالزمانی می‌تواند با مرگ یکی از آن دو، یا توافق قطعی‌شان بر نیاوردن فرزند، به پایان برسد.

چنین سناریویی، در ذهن اغلب ما قابل‌تصور و در عین حال نامحتمل است. اما بن‌مایهٔ اصلی آن یعنی «نابودی و حذف همیشگی» پیوسته به شکل‌های دیگری در جهان اتفاق می‌افتد.

صدایی که در ادامه می‌شنوید، صدای آخرین پرندهٔ نر از گونهٔ او-او (ʻōʻō) است (+). این صدا در سال ۱۹۸۷ در جزایر کائوآی هاوایی ضبط شده است. او با صدای بلند آواز می‌خواند و منتظر پرندهٔ ماده‌ای است که صدایش را بشنود و پاسخ دهد. غافل از این‌که دیگر پرندهٔ ماده‌ای از گونهٔ او در جهان وجود ندارد. سکوتی که در آواز پرنده هست، نشانهٔ انتظار اوست. آواز می‌خواند. لحظه‌ای انتظار می‌کشد و دوباره ادامه می‌دهد.

تصویری از او-او با امضای داگلاس پرت (منبع)

حتماً با گوش دادن صدایش متوجه شدید که چرا این پرنده را او-او می‌نامند. هم‌چنین واضح است که چرا عده‌ای آن را او-او-آ-آ می‌نامیده‌اند. البته در کتاب‌ها و مقالات، معمولاً از این پرنده، با اشاره به محل زندگی‌اش، به شکل Kauaʻi ʻōʻō نام می‌برند.

آخرین عکس و صدا از این پرنده را فردی به نام اچ. داگلاس پرت (H. Douglas Pratt) در سال ۱۹۸۷ ثبت و ضبط کرد. او پرنده‌شناس، تصویرگر، نوازنده و نویسنده است و زمینهٔ تخصصی‌‌اش پرندگان هاوایی است.