تخلیه سد مونتیچلو – تمرینی برای دوست داشتن منظره‌های انسان‌ساز

آلن دوباتن در کتاب هنر همچون درمان، دیدگاه بسیار جالبی را مطرح می‌کند که مضمون آن چنین است:

انسان، آموخته که از طبیعت لذت ببرد. آموخته از دیدن زندگی حیوان‌های دیگر لذت ببرد. آموخته که ساخته‌های دیگر موجودات زمین را از لانه‌ی حیوانات تا کندوی زنبورها، دوست بدارد و زیبایی‌هایش را ببیند.

اما هنوز بسیاری از انسان‌ها عادت نکرده‌اند دست‌سازها و دستاوردهای خود را نیز به عنوان بخشی از دستاوردهای طبیعی روی زمین دوست بدارند.

انسان‌ها کمتر میل و رغبت دارند تا از دیدن عکس یک مخزن بزرگ نفت یا آب، یا جرثقیل بزرگی که در حال جابجایی بار است، یا از دیدن داربست‌های بزرگ، به اندازه‌ی دیدن تار عنکبوت یا خانه‌ی مورچه‌ها و موریانه‌ها و کبوتران لذت ببرند.

از همین رو و با الهام از نگاه او، تصمیم گرفتیم به سهم خودمان، هر از چندگاهی در زنگ تفریح متمم، برای دیدن و تحسین کردن منظره‌های مدرن و انسان‌ساز، وقت بگذاریم و تلاش کنیم.

سد مونتیچلو در دهه‌ی پنجاه میلادی در کالیفرنیای آمریکا ساخته شده است و آب پشت آن، دریاچه‌ای را ساخته که هفتمین دریاچه‌ی بزرگ دست‌ساز انسان در ایالت کالیفرنیا محسوب می‌شود.

این دریاچه، بری یِسا (Berryessa) نامیده می‌شود.

در پشت این سد حفره‌ای به قطر حدوداً ۲۲ متر وجود دارد تا در صورت بالا رفتن بیش از حد سطح آب، آب را به پایین‌دست سد هدایت کند. هنگام تخلیه‌ی آب، منظره‌ی بسیار زیبایی شکل می‌گیرد که گاهی به آن حفره‌ی گلوری (Glory) گفته می‌شود.

امیدواریم دیدن این منظره برای شما هم جذاب و دوست داشتنی باشد.