پیش از این هم در پاراگراف فارسی متمم به کتاب‌های #آلن دو باتن سر زده‌ایم و بخش‌هایی از نوشته‌های او را نقل کرده‌ایم. این بار هم قصد داریم بخش کوچکی از کتاب آرامش آلن دو باتن را با هم بخوانیم. نکته‌ای که او در این نوشته مطرح می‌کند ساده است، اما بد نیست به عنوان یک تذکر و یادآوری،

سال‌هاست که ما در متمم، لابه‌لای درس‌های سنگین و جدی، مطالبی را با عنوان #زنگ تفریح منتشر می‌کنیم. بخش قابل‌توجهی از این زنگ تفریح‌ها، به عکس‌ها و #تصاویر حیوانات اختصاص داشته است. اما اخیراً به پیشنهاد دوستان متممی، عکس گل‌ها و گیاهان و درخت‌ها را هم به زنگ تفریح‌ها افزوده‌ایم. تا کنون از این مجموعه، عکس‌های گل نرگس و عکس درخت ارغوان، گل

#دعوت به گفتگو در متمم، فضایی برای بحث، طرح نظرات و تبادل تجربه‌هاست. معمولاً برای این‌که به اصطلاح، «سر صحبت باز بشود» و بستری برای صحبت‌ کردن به وجود بیاید، یک جمله یا یک متن را پیش رو می‌گذاریم و مبنای شروع بحث قرار می‌دهیم. این‌بار جمله‌ای از آلبرت شوایتزر را انتخاب کرده‌ایم، که می‌تواند تداعی‌گر

برای بسیاری از ما، اروپا یعنی اروپای غربی. وقتی می‌گوییم کشورهای اروپایی، بیشتر به کشورهایی نظیر آلمان و انگلیس و فرانسه توجه داریم و معمولاً فراموش می‌کنیم که اروپا، حداقل روی نقشه، کشورهای دیگری مانند لهستان و مجارستان و کرواسی و اسلواکی و آلبانی را هم شامل می‌شود. اسلاونکا دراکولیچ در کتاب کافه اروپا داستان

مهم نیست به ما بگویند که حیوانات الزاماً همه‌ی حس‌های انسان‌ها را تجربه نمی‌کنند. یا اصلاً ممکن است حس‌ها و تجربه‌هایی داشته باشند که برای ما بیگانه و غیرقابل درک است. نمی‌توانیم از انسان که برای چراغ شکسته‌ی خودروی قدیمی هم شعر می‌سازد و آن را به چشمان تار تشبیه می‌کند انتظار داشته باشیم که

سال‌هاست که ما در متمم، لابه‌لای درس‌های سنگین و جدی، مطالبی را با عنوان #زنگ تفریح منتشر می‌کنیم. بخش قابل‌توجهی از این زنگ تفریح‌ها، به عکس‌ها و #تصاویر حیوانات اختصاص داشته است. اما اخیراً به پیشنهاد دوستان متممی، عکس گل‌ها و گیاهان و درخت‌ها را هم به زنگ تفریح‌ها افزوده‌ایم. تا کنون از این مجموعه،

کره شمالی برای بسیاری از ما، یک کشور مرموز است. کشوری که رابطه‌اش با جهان خارج، تقریباً قطع شده است و همین باعث شده که حکایت‌ها و روایت‌های بعضاً اغراق‌آمیز، درباره‌ی این کشور بر سر زبان‌ها بیفتد. از سوی دیگر، شنیده‌ایم که مردم کره شمالی هم تصویر درست و شفافی از جهان ندارند و رسانه‌های

خفاش‌ها، در تعامل با ما انسان‌ها، چندان خوش‌شانس نبوده‌اند. بسیاری از ما انسان‌ها، از خفاش‌ها می‌ترسیم و چهره‌ی آن‌ها را دوست‌داشتنی نمی‌دانیم. گروهی دیگر هم – که از خفاش‌ها ترس ندارند – آن‌ها را به عنوان غذا می‌خورند و برای بقیه‌ی انسان‌ها دردسر می‌سازند. البته فقط ظاهر خفاش‌ها نیست که آن‌ها را برای بسیاری از