ساخت مجسمه های نزدیک به واقعیت | روبن اوروزکو لوزا

۱۳ نظر برای ساخت مجسمه های نزدیک به واقعیت | روبن اوروزکو لوزا

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : برف



با دیدن این مجسمه‌ها اولین چیزی که به ذهنم آمد اسم یک کتاب بود از «اریک امانوئل اشمیت» به نام «زمانی که من یک اثر هنری بودم» در اون کتاب یک هنرمندِ عجیب و البته مادی‌گرا و بی‌اخلاق می‌رفت دنبال آدم‌هایی که می‌خواستند خودکشی کنند و می‌خواست ازشون که اجازه بدند به جای مرگ، اون‌ها رو تبدیل به چیزی کنند. چیزی که فایده و منفعت داشته باشه. به یک شیء. 

در واقع امانوئل اشمیت در اون کتاب داره به انسانی که اختیاری نداره و آزاد نیست و داره به چیزی خیلی پست‌تر از خودش تقلیل پیدا می‌کنه، اعتراضش رو نشان می‌ده.

در این داستانِ عمیق ما با یک سؤال بزرگ روبرو می‌شیم: چرا انسان به روزی افتاده که از زیبایی‌های معنوی تهی شده و در چند کلمه خلاصه می‌شه: شهوت و پول و خودنمایی و عرضۀ خود. چرا انسان اینهمه تنها شده که دیگران اختیارش رو به دست می‌گیرن و او رو به مراتب بدبخت‌تر از قبل و تنهاتر از پیش می‌کنند؟

این داستان هنرِ در خدمت انسان را به ما معرفی می‌کند، هنری ارزشی که انسان را به خود بازمی‌گرداند و او را به خویش گوشزد می‌کند، نه هنری تریبونی را که به بردۀ شهرت شدن هنرمند می‌انجامد. هنری وابسته به قدرت!

در پایان این مجسمه‌ها رو زیبا دیدم. مخصوصاً اینکه به ترسیم خانمِ کهنسالی پرداخته. من این رو ارج نهادن به این انسان‌ها دونستم، اینکه یک بانوی موی سپید انقدر کشش و زیبایی داشته که تونسته سوژه‌ای جالب برای این هنرمند باشه.

من در این زنگ تفریح به پیری فکر کردم. باهاش مواجه شدم و به این نتیجه رسیدم:

و آینه‌هایی که پیری‌ات را پارس می‌کنند

نمی‌دانند تو شکست‌ها خورده‌ای

تا بیشترِ خودت را بوده باشی...

به امید اینکه پیری همۀ ما مجسمه‌ای باشه ارزشمند که در اون فراتر رفتن از شکست‌ها رو ببینیم و به چهرۀ خود لبخند بزنیم.

و به امید اینکه اصلا بتونیم از گزند حوادث در امان بمانیم و به پیری برسیم و سفر قهرمانیِ ما نیمه‌کاره به پایان نرسه.

 
تمرین‌ها و نظرات ثبت شده روی این درس صرفاً برای اعضای متمم نمایش داده می‌شود.
.