مغز در نقش شیر فشارشکن | تام ولف

اگر به گزارش نویسی علاقه‌مند باشید و بخواهید گزارش‌های منحصربه‌فرد بنویسید، ناگزیرید تام ولف را به خوبی بشناسید و حتی مدتی با او زندگی کنید.

البته تام ولف (Tom Wolfe)، پیرمردِ شیکِ سفید و مشکی‌پوش، در میانه‌ی سال ۲۰۱۸ میلادی در سن ۸۸ سالگی درگذشت. اما خوبی کسانی که دست‌به‌قلم می‌برند و می‌نویسند این است که خود را با کلماتشان جاودانه می‌کنند و فرصت هم‌نشینی و هم‌کلامی با آن‌ها، حتی پس از مرگ‌شان از بین نمی‌رود.

تام ولف علاوه بر مقالات، کتابهای متعددی نیز نوشته است. از میان آن‌ها کتاب ژورنالیسم جدید یا روزنامه نگاری نوین (The New Journalism) با وجودی که این سال‌ها کمتر خوانده می‌شود، اما کتابی جریان‌ساز است.

تام ولف – عکس از Dan Callister

او در این کتاب سبک متفاوتی از روزنامه نگاری را مطرح می‌کند و توضیح می‌دهد که روزنامه نگار، نباید صرفاً به ارائه‌ی اصل و عصاره‌ی خبر (یا توضیح جزئیات خبر) قانع شود.

روزنامه نگار می‌تواند لباسِ یک داستان‌سرا را بر تن کند و گزارش خود را با همه‌ی حواشی آن، مطرح کند. استفاده از همه‌ی المان‌های داستان‌نویسی در گزارش نگاری، ایده‌ی اصلی اوست (واقعاً نفس نفس زدن یک سیاستمدار هنگام اعلام موضعش درباره‌ی یک قرارداد، بخشی از خبر آن قرارداد نیست؟ نفس نفس زدن گزارشگری که در‌ آن‌جا حاضر است و صحنه را ثبت می‌کند چطور؟)

تام ولف در کتاب ژورنالیسم نو تعدادی گزارش از خودش و نویسندگان دیگر را که در دیدگاه او، ویژگی‌های این شیوه‌ی ژورنالیسم را دارند، گردآورده و به عنوان نمونه معرفی کرده است.

درباره‌ی تام ولف می‌توان بسیار صحبت کرد. خصوصاً در دوره‌ای که گزارش‌های کوتاه و مختصر شده در شبکه های اجتماعی فراوان شده‌اند، سبک تام ولف (اگر بتوان آن را به شیوه‌ای حرفه‌ای اجرا کرد) می‌تواند نقطه‌ی تمایز ارزشمندی محسوب شود.

اما فعلاً در حد پاراگراف فارسی، صرفاً می‌خواهیم چند سطر از یکی از نوشته‌های او را بخوانیم که اتفاقاً به ایده‌ی او در تجربه‌ی عمیق و همه‌جانبه‌ی او از رویدادها نیز نزدیک است.

این متن را از کتاب The Electric Kool-Aid Acid Test انتخاب کرده‌ایم که می‌توان آن را مشهورترین کتاب ولف دانست: