دن اریلی و بودجه بندی برای کارهای خیر

۸۳ نظر برای دن اریلی و بودجه بندی برای کارهای خیر

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : هیوا



من موقع کمک کردن حساسیت دارم نسبت به حس مثبتی که پیدا میکنم. ترجیح میدم اینطوری فکر کنم که نه تنها هنری نکرده ام بلکه فقط کمی از مسئولیت و وظیفه ام رو ادا کرده ام. تقریبا همیشه وقتی بقیه رو که نیازمند و محتاج هستند می بینم احساس میکنم بدهکارم بهشون؛ هم من، هم دنیا و هر که نقشی در این چیدمان داره. احساس میکنم چیزی که طبق عرف و قانون من مالکش هستم یه قرارداد مضحک و غیر منصفانه ست برای حفاظت از خودم و توجیهی برای بی تفاوت بودن. به راحتی ممکن بود من و کسی که بهش کمک میکنم جامون عوض بشه.

تا پارسال 10% درصد درآمدم رو به صورت ناشناس به آدمهای ناشناسی میدادم که نه احساس خوبی پیدا کنم از این تعامل، نه اونها احساس بدی پیدا کنند.

اصرار هم داشتم به کسی نگم که از بازگو کردنش لذت نبرم. الان هم کمی معذبم که این رو میگم . حدود 1 ساله دیگه اینکارو نمیکنم. شاید چون حداقل 80% درآمدم رو مستقیماً صرف بقیه میکنم. بابتش به خودم افتخار نمیکنم. حتی حس میکنم دست خودم نیست. اگر تمام یا حتی نصف درآمدم (یا وقتم) رو صرف نیازهای خودم کنم حالم خیلی بد میشه. البته کم کم دارم به این نتیجه میرسم که این رویکرد در درازمدت خیلی هوشمندانه نیست.

کمک کردن اثربخش، کار آسانی نیست اما چون احساس میکنیم با نیت خوبی این کارو میکنیم و داریم کار خیر میکنیم اگر نتیجه خوبی نده یا حتی به نتیجه شر ختم بشه، زیاد ناراحت نخواهیم بود. شاید به همین دلیله که موسسات خیریه در دنیا و دولت ها با اهداف خیرخواهانه سالیانه میلیاردها دلار پول رو هدر میدن.

بماند که نتیجه (نه نیت آگاهانه) بعضی از کمک کردن های ما، صرفاً ارضای روانی خودمون و شرمسار کردن و تحقیر دیگران و مواردی از این قبل هست.

- نیچه: "بزرگترین خطر در کجاست ؟ در دلسوزی. چه کسی را بد می دانی؟ آنکس که همیشه می خواهد دیگران را شرمسار کند. انسانی ترین کار چیست؟ شخصی را از شرمساری مبرا کردن." (حکمت شادان، نیچه، عزت الله فولادوند، صفحه 242)

- یکی از چیزهایی که در مورد کودکی خودم دوست دارم این بود که به دیگران - که با دیدن وضع پوشش و سر و صورتم و کاری که میکردم سعی میکردن بهم کمک کنن یا دلسوزی نشون بدن - اجازه نمی دادم با این کارها (و بازی های روانی) منو تحقیر کنن و خودشون ارضا بشن. شاید تلخی و خشم مستتر در حرفهام هم از همون زمان میاد.

- دن اریلی در کورس A Beginner's Guide to Irrational Behavior، یک روانشناس و استاد دانشگاه هاروارد رو که در زمینه پول تحقیق میکرد دعوت کرده بود. خلاصه تحقیقات این استاد- که اسمشون یادم نیست-، این بود که با دادن پول و وقتمون به بقیه احساس میکنیم که پول و وقت بیشتری داریم. پارادکس جالبیه. شاید پیام ضمنی که به خودمون میدیم اینه که من اونقدر دارم که به بقیه هم میبخشم.

 
تمرین‌ها و نظرات ثبت شده روی این درس صرفاً برای اعضای متمم نمایش داده می‌شود.
.