جمله‌های روزانه (۸۹) | جمله هایی درباره علم، تفکر، هنر، رقابت و …

۱۳ نظر برای جمله‌های روزانه (۸۹) | جمله هایی درباره علم، تفکر، هنر، رقابت و …

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : مونا رضایی



هنر زمانی شکل می‌گیرد که کسی می‌خواهد زنده‌ترین لحظه‌ی زندگی‌اش را جاودانه کند.

 

با خوندن این جمله، یاد یکی از شخصیت‌های کتاب «یادداشت‌های اینجانب» افتادم. آقای K، نقاشی که به زندان افتاده و تنها چیزی که بهش دادن، یه بوم و مقداری رنگه. اما همین امکانات محدود، براش تبدیل به شکنجه‌‌های عجیب می‌شه: هر بار که می‌خواد نقاشی تازه‌ای بکشه، باید نقاشی قبلی را پاک کنه. چیزی که برای دیگران شاید یک اجبار ساده‌ی فیزیکی باشه، برای اون یک جنایت تمام‌عیاره. اون خودش رو قاتل می‌بینه، چون باور داره که هر اثر هنری‌اش زنده ست، جون داره، روح داره و با پاک کردنش، دستش به خون آغشته می‌شه. این عذاب روانی تا جایی پیش می‌ره که برای پایان دادن به این چرخه، به دست راستش آسیب می‌زنه، اما بعد می‌فهمه که میل به خلق، در وجودش چنان ریشه دوانده که حتی با دست چپش هم نقاشی رو ادامه می‌ده.

یکی از صحنه‌های عجیب کتاب، لحظاتییه که اون باید نقاشی‌هاش رو از بین ببره. اما قبل از این کار، تا چند روز دور و بر نقاشی پرسه می‌زنه، به اون خیره می‌شه و باهاش زندگی می‌کنه. گاهی انگار باهاش حرف می‌زنه، و گاهی هم نفس‌هاش سنگین‌تر از همیشه تو فضای کوچیک سلولش می‌پیچه. مثل یه قاتل که قراره دست به کار بشه، ولی تو لحظه‌ی آخر دستش می‌لرزه. و درست وقتی که آدم فکر می‌کنه شاید این‌بار دیگه دلش نیاد پاکش کنه، یهو تصمیم خودش رو می‌گیره، دست دراز می‌کنه، رنگ‌ها رو محو می‌کنه و نقاشی رو به قتل می‌رسونه.

قلب خودم با نوشتن این متن به درد اومد.

 
تمرین‌ها و نظرات ثبت شده روی این درس صرفاً برای اعضای متمم نمایش داده می‌شود.
.