پیش از این به معرفی گری کلین (Gary Klein) پرداخته‌ایم و توضیح داده‌ایم که او از افراد صاحب‌نام در حوزه‌ی تصمیم گیری است. هم‌چنین به این نکته اشاره کرده‌ایم که نگاه او به تصمیم گیری، نوعی نگاهِ تجربه‌گرایانه است. به بیان دیگر، در مقابل کسانی چون دنیل کانمن که به سراغ روش علمی می‌روند و اعتبار

اگر تاریخچه نظریه های تصمیم گیری را مرور کنیم، می‌بینیم که در بخش زیادی از تاریخ زندگی انسان، بحث تصمیم گیری بیشتر از فرایند تصمیم گیری بر روی نتیجه تصمیم گیری تمرکز داشته است. این را بهتر از هر کسی فالگیرها می‌دانسته‌اند و می‌دانند. تاریخچه تصمیم گیری در هزاران سال گذشته، سرشار از فالگیرهایی است که به جای

بحث تصمیم گیری از جمله مباحث کلیدی در دوره MBA متمم محسوب می‌شود و درس‌های متعددی به آن اختصاص داده شده‌اند. مجموعه درس‌های تصمیم گیری درست در کار و زندگی، مدیریت در شرایط ابهام و نیز درس‌های تکنیک های حل مسئله از جمله دوره‌هایی هستند که در متمم به این بحث اختصاص یافته‌اند. آن‌چه در مجموعه درس‌های

در قسمت اول این بحث، به این سوال پرداختیم که چه زمانی به تصمیم گیری شهودی اعتماد کنیم؟ حرفهای گری کلین و دنیل کانمن در این زمینه را خواندیم و همچنین اختلاف نظر‌های آن دو را در این زمینه دیدیم. نکته‌ای که هر دوی آنها بر آن تاکید داشتند نقش اعتماد به نفس بیش از

در ادبیات، این توصیه را زیاد می‌شنویم که در تصمیم‌های کوچک به مغز خود و در تصمیم‌های بزرگ به قلب خود مراجعه کنید. در تحقیقات هم زیاد می‌بینیم که انسان‌ها، در تصمیم‌های کوچک، منطقی و بر اساس سیستم دو و در تصمیم‌های بزرگ زندگی خود – آگاهانه یا ناآگاهانه – با تکیه بر سیستم یک،

قطعه‌ای از یک کیک را در یک بشقاب روبروی شما گذاشته‌اند. شما هم با چنگال و چاقو، به آرامی سرگرم بازی با آن قطعه و خوردن آن هستید و طعم آن را بررسی می‌کنید. آیا می‌توانید بر اساس همین قطعه‌ای که روبروی شماست، در مورد طعم کیک نظر بدهید؟ یا برای اظهار نظر منصفانه لازم