بی‌تردید محمد قاضی را می‌توان از مترجمان بزرگ دوران معاصر کشورمان دانست. او در مهاباد به دنیا آمد و پیکرش نیز پس از درگذشت در هشتاد و چهار سالگی، در همان مهاباد به خاک سپرده شد. با وجودی که قاضی در سال ۱۳۷۶ درگذشته و بیش از دو دهه از مرگش می‌گذرد، هنوز به واسطه‌ی

کتاب چنین کنند بزرگان در میان کتاب‌های طنز معاصر در زبان فارسی، از حاشیه‌های ویژه‌ای برخوردار است. نویسنده‌ی این کتاب ویل کاپی (Will Cuppy) است و #نجف دریابندری آن را به فارسی ترجمه کرده است. در همان نخستین صفحه‌ی کتاب، که اصطلاحاً به صفحه‌ی تقدیم مشهور است، با عبارتِ نامتعارفِ «از سر ناچاری تقدیم شد به …» مواجه می‌شوید

اگر از گفتگوها و گلایه‌های رایج در گوشه و کنار خیابان و تحلیل‌های سرگرم‌کننده‌ی غیرمستند در جمع‌های عمومی و خصوصی صرف‌نظر کنیم، به‌نظر می‌رسد صحبت از خلقیات ما ایرانیان و زمینه‌های اجتماعی و تاریخی شکل‌گیری آن، در گفتگوهای امروز ما مردم ساکن این سرزمین، جایگاه چندانی ندارد. در چنین شرایطی، کتاب ما ایرانیان نوشته‌ی دکتر مقصود فراستخواه جامعه شناس عزیز کشورمان،

می‌توان انتظار داشت که عشق به کتاب و کتابخوانی، ویژگی مشترک نویسندگان باشد. و اگر این رابطه‌ی عاشقانه‌ی میان نویسنده و کتاب نبود، هرگز کتاب‌های تازه زاده نمی‌شد. اما در این میان برخی نویسندگان، حکایت عشق خود به کتاب و کتابخوانی را از خلوت خانه‌شان به کوچه و بازار کشیده‌اند و کتاب‌هایی را در وصف

اگر به گزارش نویسی علاقه‌مند باشید و بخواهید گزارش‌های منحصربه‌فرد بنویسید، ناگزیرید تام ولف را به خوبی بشناسید و حتی مدتی با او زندگی کنید. البته تام ولف (Tom Wolfe)، پیرمردِ شیکِ سفید و مشکی‌پوش، در میانه‌ی سال ۲۰۱۸ میلادی در سن ۸۸ سالگی درگذشت. اما خوبی کسانی که دست‌به‌قلم می‌برند و می‌نویسند این است

ورا پاولوا (Vera Pavlova) شاعر روسی، متولد سال ۱۹۶۳ در مسکو است. در میان هم‌زبانان خود، نامدار و شناخته شده است. اما در کشورهای دیگر، پس از ترجمه‌ی اشعارش به انگلیسی، بیشتر شنیده و خوانده شد. کتاب اگر آرزویی در کار باشد (If There is Something to Desire)، مجموعه‌ی صد شعر از اوست که به زبان

در بخش خاورمیانه‌ی British Museum نامه‌ای نگهداری می‌شود که می‌توان آن را یکی از قدیمی‌ترین نامه‌های شکایت از خدمات در تاریخ کره‌ی زمین دانست. با توجه به این‌که این نامه حدود چهارهزار سال پیش نگاشته شده، طبیعی است که روی تکه‌ای سفال حک شده است. موضوع آن هم جالب است: بازرگانی در مورد کیفیت بارِ

نویسنده، نظریه پرداز ادبی، فعال سیاسی، فیلمساز، فیلسوف و معلم، از جمله توصیف‌هایی است که در نخستین جستجوهای نام سوزان سانتاگ (Susan Sontag) در وب، با آن‌ها مواجه می‌شوید. گفته‌اند مقاله‌ی علیه تفسیر (Against Interpretation) از جمله معروف‌ترین مقاله های سانتاگ است. اما اگر آن را هم پیدا کنید و بخوانید، احتمال بالایی دارد که سانتاگ

«شاید از قدیم‌الایام که حرف حق را تلخ می‌انگاشتند و حقیقت‌گویان را تلخک و مجنون نما، گریزگاهی می‌جسته‌اند که هر کس حرف حقی زد درازش نکنند؛ چرا که بر مجنون حرجی نبود!» این جمله‌ها، نخستین جمله‌‌های مقدمه‌ی کتاب شوکران شیرین هستند. مجموعه‌ای از آثار طنزپردازان جهان که هر کدام، به شیوه‌ی خاص خود، شکل ویژه‌ای از آثار طنز را خلق

برای آشنایی بیشتر با کافکا و خواندن جمله هایی از کافکا، چقدر به کتابی که فرد دیگری نوشته است و همه چیز را در قالب دیدارها و گفتگوهای خود با کافکا شرح داده، اعتماد می‌کنید؟ کتاب گفتگو با کافکا (Conversations with Kafka)، چنین نوشته‌ای است. گوستاو یانوش، با وجودی که بیست سال از کافکا کوچک‌تر

آلبرت اینشتین برای بسیاری از ما، بیشتر با فیزیک نسبیت و معادلاتِ پیچیده و دشوارفهمِ ریاضی تداعی می‌شود. اگر هم چیزی از زندگی‌اش می‌شنویم و می‌خوانیم، جنبه‌های دیگرِ همان دانشمندِ درخود فرورفته است. کسی که گاه چنان در اندیشه و تفکر فرورفته که آشنایان خود را نیز از ناآشنایان، باز نمی‌شناسد. برای کسی که چنین

تنها وضعیتِ وحشتناک‌تر از کوری، این است که تنها فردِ بینای جمع باشی. این صرفاً یکی از جمله‌‌های زیبا و عمیق کتاب کوری، نوشته ژوزه ساراماگو، برنده جایزه نوبل ادبیات سال ۱۹۹۸ است. از ساراماگو نویسنده‌ی پرتغالی، کتابهای متعددی باقی مانده که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به کوری، بینایی، دفتر یادداشت، همه نامها، تاریخ محاصره‌ی

فهرست نویسندگانی که ابتدا نوشته‌هایشان توسط ناشران رد شده و بعداً به باشگاه کتابهای موفق و پرفروش راه پیدا کرده‌اند، بسیار طولانی است. جی کی رولینگ از جمله مشهورترین نام‌های این فهرست در دهه‌های اخیر بوده است. اما در سال‌های اخیر، نام‌های دیگری هم به زنجیره‌ی طولانی پیش‌بینی‌های ناموفق ناشران اضافه شده‌اند. فردریک بکمن (Fredrik Backman) نویسنده