بسیاری از دستاوردهای انسان در قرون جدید، با طبیعت بیگانه بوده‌اند؛ اگر نخواهیم یک گام جلوتر برویم و بگوییم دشمن بوده‌اند. از دود دودکش کارخانه‌ها بگیرید تا فاضلاب‌های آلوده‌هایشان. از اسلحه‌هایی که حیوانات را می‌ترسانند و می‌کشند، تا ارّ‌ه‌هایی که غرش پیروزمندانه‌شان، سقوط درختان را اعلام می‌کند. مدارهای الکترونیکی هم از دیگر ساخته‌های دست بشرند

شاید بتوان گفت به رسمیت شناختن مالکیت معنوی و دارایی‌های معنوی (Intellectual Properties) یکی از اتفاقات بزرگ در قرون اخیر بوده. چون بزرگ‌ترین تهدید برای صاحبان ایده‌ها و اختراعات، سرقت ایده است. با وجودی که هیچ‌وقت نمی‌توان سرقت ایده‌ها‌، اختراعات و نوآوری‌ها را به طور کامل محدود کرد، قطعاً قوانینی که هزینهٔ این کار را

بائوباب از جمله درختان قدیمی کرهٔ زمین است و بیش از ۲۰۰ میلیون سال بر روی این سیاره زندگی کرده است. به عبارت دیگر، درختان بائوباب پیش از حضور انسان بر روی زمین و حتی پیش از جدا شدن قاره‌ها از یکدیگر، روی این خاک حضور داشته‌اند. تعداد قابل‌توجهی از درختان بائوباب که امروز می‌بینیم،

مشاهدهٔ استتار حیوانات در طبیعت همیشه برای انسان‌ها جذاب بوده است. حیوانات و جاوران مختلف طی صدها هزار سال با این شیوه توانسته‌اند خود از تهدید دشمنان حفظ کرده و امنیت را تجربه کنند. لغت استتار به معنای «پوشیده و پنهان بودن» است. چنان‌که دیده‌ایم اهل ادبیات از «پیامِ مستتر در جمله» حرف می‌زنند. برخی

معمولاً با شنیدن اصطلاح «منطقه حفاظت شده» و «حفاظت ذخایر طبیعی» چه چیزهایی در ذهن‌تان تداعی می‌شود؟ احتمالاً جنگل یا دشتی که ورود انسان‌ها به آن محدود است و فعالیت‌های انسانی در آن کنترل می‌شود. یا ناحیه‌ای که ذخایر زیرزمینی ارزشمندی دارد و دولت‌ها مراقب‌اند استفادهٔ بی‌رویه و بدون مطالعه، آن‌ ذخایر را نابود نکند.

اگر در بازدید از فروشگاه عطر ببینید روی یک محصول نوشته‌اند «عطر فضا» چه حسی پیدا می‌کنید؟ حالا فکر کنید کمی آن‌سوتر یک شیشه عطر دیگر هم ‌بینید که روی آن نوشته شده «عطر ماه.» احتمالاً در زمانی نه‌چندان دور، این عطر‌ها را در ویترین‌ها خواهید دید. چون همین الان هم تولید اولیه‌ی آن‌ها به

دوران کرونا برای بسیاری از انسان‌های روی این سیاره، تجربه‌ای تازه بود. رویدادی که شاید هرگز فکر نمی‌کردیم در طول زندگی تجربه کنیم. خانه‌نشینی، دورکاری، قرنطینه، ماسک، ضدعفونی و واکسن، کلماتی بودند که زندگی‌مان را تسخیر کردند و مدام از آن‌ها حرف زدیم و می‌زنیم. طی این دوران، عکاسان، مجسمه‌سازان و به طور کلی هنرمندان،

تریستان ژو (Tristan Zhou) این فرصت را داشته که زندگی در نقاط مختلفی از جهان را تجربه کند. او در توکیو به دنیا آمده و در شانگهای بزرگ شده است. درس عکاسی خوانده و اکنون هم در سیاتل آمریکا زندگی می‌کند. ژو به عنوان یک عکاس فریلنسر برای کارفرماهای بسیاری، از جمله گوگل و کادیلاک،

معمولاً وقتی اصطلاح هنر خیابانی (Street art) را می‌شنویم، کارهای گرافیتی و نقاشی‌های در و دیوار شهر را به خاطر می‌آوریم. بی‌تردید کارهای گرافیتی مثال بسیار خوبی از هنر خیابانی هستند. اما هنر خیابانی صرفاً به کارهای گرافیتی محدود نمی‌شود. هر نوع تلاش برای بیرون آوردن هنر از فضاهای خاص و وارد کردن آن به فضای

زمانی که فضاپیمای افق‌های نو (New Horizons) در سال ۲۰۱۵ از کنار سیاره‌ی پلوتو می‌گذشت، به جز دوربین‌ها و سیستم‌های کامپیوتری و ابزارهای مطالعاتی، یک بسته‌ی کوچک دیگر را هم حمل می‌کرد؛ خاکستر یک انسان. افق‌های نو طی پروژه‌ای ۷۲۰ میلیون دلاری، در سال ۲۰۰۶ به فضا پرتاب شد. در نخستین لحظه‌ی پرتاب، سرعتی در حدود

هتل‌ها و مهمان‌سراهای ویژه و منحصربه‌فرد، پدیده‌ی تازه‌ای محسوب نمی‌شوند. چندین دهه است که مجلات و روزنامه‌ها، مخاطبان خود را با تصویر هتل های عجیب دنیا سرگرم و شگفت‌زده می‌کنند. اما پس از انقلاب فناوری اطلاعات و ظهور سایت‌ها و اپلیکیشن‌هایی مانند booking.com و Airbnb، این تصویر‌های دوری که بیشتر شبیه کارت پستال بودند، واقعی‌تر

ما تا کنون چند بار در زنگ تفریح متمم به سراغ آثار سورئال رفته‌ایم. از جمله این‌که عکس‌های اریک یوهانسون را دیده‌ایم یا این‌که برخی از آثار دیجیتال ژولیان تبه را مرور کرده‌ایم. این بار هم می‌خواهیم به سراغ هنرمندی برویم که در کارهایش می‌توان رگه‌هایی از سورئالیسم و گاه نگرش ابسورد (Absurd) را دید.

خانم راشل تالیبارت (Rachael Talibart) در مورد عکس‌های خودش توضیح ساده‌ای دارد: هر کدام از آن‌ها با سرعت بالای شاتر و در زمانی در حد چند میلی‌ثانیه ثبت شده‌اند؛ اما برای هر کدام‌‌شان، هفته‌ها و ماه‌ها منتظر مانده‌ام. او در یکی از مصاحبه‌هایش توضیح می‌دهد که دوست نداشته عکس‌های عادی بگیرد. عکس دریا و موج، با

عصر رنسانس دوران عجیبی بوده است. فقط با شناخت بهتر «قرون وسطی» یا همان «دوران تاریکی» است که می‌توانیم تا حدی حال و هوای متفکران، اندیشمندان و هنرمندان رنسانسی را درک کنیم. در پاسخ به حرکت‌های افراطی کلیسا، در دوران رنسانس توجه به «زمین» «طبیعت» «علم» و «انسان» شدت گرفت و آن‌چه تا آن زمان