زندگی همین است. دوست داشتنی‌ها را از دست بدهیم تا معنی دوست داشتن را بفهمیم. در سرمای جانسوز زمستان، دست در جیبمان کنیم تا از گرمای آن – که ناشی از هیچ چیز جز گرمای تن خودمان نیست – لذت ببریم. در یک روز ابری غم آلود، لبخند یک رهگذر ناشناس را ببینیم تا به

عمیقاً باور دارم که فقط یک بار در زندگی روی می‌دهد. کسی را پیدا می‌کنی که دنیا را برایت کاملاً دگرگون می‌کند. چیزهایی را به او می‌گویی که به هیچکس نگفته‌ای و او هم همه آنها را می‌فهمد و هر لحظه احساس می‌کنی که منتظر است تا بیشتر بفهمد و بشنود. آرزوهایی را که باور

این بار میخواهیم مهمان ویل دورانت  باشیم. ویل دورانت کتابی به نام لذات فلسفه دارد. این کتاب قرار بود در ابتدا کاخهای فلسفه نام داشته باشد ولی به دلایلی تغییر نام داد. او در کتابش به موضوعات مختلفی از حقیقت و زیبایی تا استبداد و دموکراسی فکر کرده و حاصل اندیشه های خود را با

زندگی گاهی شلوغ و پیچیده میشود. صدای تشویق و تمسخر دیگران، گاه چنان بلند میشود که فراموش میکنیم در آن میانه، به خواسته های خود و رویاهای خود و زندگی خود و ترجیحات خود و لذت خود و آرامش خود فکر کنیم. اما رفتارهایی هست که هرگز نباید دست از آنها برداریم. مهم نیست که

من اجتماعی نیستم. اصلاً نمی‌توانم اجتماعی باشم. شاید هم با اجتماعی بودن دشمن هستم. سینما، محل زندگی اجتماعی نیست. محل تنهایی است. جایی که همه کنار هم در سکوت می‌نشینند و فیلم می‌مبینند. مدرسه، جای زندگی اجتماعی نیست. جای تنهایی است. جایی که همه ساکت هستند و معلم با همه حرف می‌زند. جایی که تو

شاید تو اولین عشق او نباشی، همچنانکه شاید آخرین عشق او. اما آیا مهم است؟ وقتی که می‌دانی اکنون تو را دوست دارد؟ بله! او کامل نیست. همچنانکه تو هم کامل نیستی. همچنانکه تو و او هم کنار هم، هرگز کامل نخواهید بود. همچنانکه هیچکس و هیچ چیز در هیچ جا و هیچ زمانی، کامل

در زندگی بعدی، کاش می‌شد مسیر را، وارونه طی کنم. در آغاز، پیکری بیجان و مرده باشم و آنگاه راه آغاز شود… در خانه‌ای از انسانهای سالمند،‌ زندگی را آغاز کنم و هر روز همه چیز بهتر و بهتر شود. به خاطر بیش از حد سالم بودن، از خانه بیرونم کنند. بروم و حقوق بازنشستگی‌ام

گاه فراموش می‌کنیم که «داستان بزرگ شدن»، «داستان زخم خوردن و رنج کشیدن» است. زخم می‌خوریم. بهبود می‌یابیم و ادامه می‌دهیم. زخم می‌خوریم. بهبود می‌یابیم و ادامه می‌دهیم. زخم می‌خوریم. بهبود می‌یابیم و دوباره ادامه می‌دهیم.. اما همه‌ی زخمها و همه رنجها، از یک شکل و یک جنس نیستند. دیر یا زود، یاد می‌گیریم که

این بار برای پاراگراف فارسی به سراغ یکی از نوشته‌های هوارد زین رفته‌ایم. خوش‌بین ماندن در زمان‌های سخت و دشوار، ساده‌لوحی و حماقت نیست. خوش‌بین‌ها به خاطر دارند که تاریخ بشر، فقط تاریخ بی‌رحمی و سنگدلی نیست. بلکه تاریخ شور و شوق و شادی و مهربانی نیز هست. برداشت ما از داستان پیچیده‌ی تاریخ، سرنوشت ما

با دختری دوست شو که کتاب بخواند. با دختری دوست شو که پولش را به جای لباس خرج کتاب کند. دختری که فضای کمد لباس‌هایش تنگ باشد. نه از زیادی لباس. از نگهداری کتاب. دختری که لیست بلندی از کتاب‌ها را برای خواندن تهیه کرده است. دختری که کارت کتابخانه سالهای کودکیش را هنوز با

هر نوعی از عشق، به معنای آسیب پذیر شدن است. همین که عاشق چیزی یا کسی شدی، قلبت را باید برای شکستن آماده کنی. اگر می‌خواهی مراقب قلبت باشی، آن را به هیچکس نبخش. حتی یک حیوان. آن را در بسته‌ی زیبایی از شادی‌های کوچک و شیک، بسته بندی کن و به کناری بگذار. آن

خیلی چیزها عوض می‌شوند. خیلی انسانها تغییر می‌کنند. خیلی از دوستانمان ما را ترک می‌کنند. انگار زندگی، هرگز، حتی یک لحظه‌ متوقف نمی‌شود تا ما به او برسیم. نمی‌شود برای فرد دیگری زندگی کرد. فکر می‌کنم هر کس،‌ باید اول، سبک زندگی‌اش را انتخاب کند. آنگاه فکر کند که دوست دارد تجربه حاصل از این