شکل‌گیری بانکهای مرکزی به عنوان یک نهاد نظارتی

در درس‌های پیش در مسیر مرور تاریخچه پول  به بحث حواله رسیدیم و دیدیم که حواله به تدریج به جای پول نشست.

اقتصاددان‌ها حواله‌هایی را که ساختار و پشتوانه‌ی جدی‌تری دارند و به صورت گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرند، ارز (Currency) می‌نامند.

وقتی با اسکناس‌های چینی آشنا شدیم آموختیم که نخستین ارزِ رایج جهان – به معنای امروزین آن – چینی بوده است. کمی با ماجراهای ارزِ چینی (یوآن) آشنا شدیم و چالش‌های آن را هم دیدیم.

در این درس می‌خواهیم با یک قصه‌ی خیالی – که البته نمونه‌های واقعی آن بسیار است – نقش و کارکرد بانک مرکزی (Central Banking) در سیستم بانکداری را بیاموزیم.

بانک‌های مرکزی جایی در میانه‌ی طیفِ تمرکز و عدم‌تمرکز هستند.

در سیستم مبتنی بر بانکداری مرکزی، نه به اندازه‌ی دورانی که هر معتمدی برای خودش مستقل بود، غیرمتمرکز عمل می‌شود و نه به اندازه‌ی دوران مغول‌ها که تمام ثروت امپراطوری توسط خزانه‌ی امپراطور مدیریت میشد متمرکز است.

در آینده، به تدریج با مفهوم استاندارد طلا و پول فیات و سایر مفاهیم وابسته آشنا می‌شویم به تدریج به ارزهای کاملاً غیرمتمرکز می‌رسیم.

ارزهایی که بیت کوین و اتریوم نمونه‌هایی از آن هستند.

ترتیبی که متمم برای خواندن مطالب سری تاریخچه پول و آینده آن به شما پیشنهاد می‌کند: