برای آشنایی بیشتر با کافکا و خواندن جمله هایی از کافکا، چقدر به کتابی که فرد دیگری نوشته است و همه چیز را در قالب دیدارها و گفتگوهای خود با کافکا شرح داده، اعتماد می‌کنید؟ کتاب گفتگو با کافکا (Conversations with Kafka)، چنین نوشته‌ای است. گوستاو یانوش، با وجودی که بیست سال از کافکا کوچک‌تر

آلبرت اینشتین برای بسیاری از ما، بیشتر با فیزیک نسبیت و معادلاتِ پیچیده و دشوارفهمِ ریاضی تداعی می‌شود. اگر هم چیزی از زندگی‌اش می‌شنویم و می‌خوانیم، جنبه‌های دیگرِ همان دانشمندِ درخود فرورفته است. کسی که گاه چنان در اندیشه و تفکر فرورفته که آشنایان خود را نیز از ناآشنایان، باز نمی‌شناسد. برای کسی که چنین

تنها وضعیتِ وحشتناک‌تر از کوری، این است که تنها فردِ بینای جمع باشی. این صرفاً یکی از جمله‌‌های زیبا و عمیق کتاب کوری، نوشته ژوزه ساراماگو، برنده جایزه نوبل ادبیات سال ۱۹۹۸ است. از ساراماگو نویسنده‌ی پرتغالی، کتابهای متعددی باقی مانده که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به کوری، بینایی، دفتر یادداشت، همه نامها، تاریخ محاصره‌ی

فهرست نویسندگانی که ابتدا نوشته‌هایشان توسط ناشران رد شده و بعداً به باشگاه کتابهای موفق و پرفروش راه پیدا کرده‌اند، بسیار طولانی است. جی کی رولینگ از جمله مشهورترین نام‌های این فهرست در دهه‌های اخیر بوده است. اما در سال‌های اخیر، نام‌های دیگری هم به زنجیره‌ی طولانی پیش‌بینی‌های ناموفق ناشران اضافه شده‌اند. فردریک بکمن (Fredrik Backman) نویسنده

ما هر از گاهی در پاراگراف فارسی متمم به سراغ #کتابهای کلاسیک می‌رویم. کتاب‌ها و نوشته‌هایی که همه‌ی ما کمابیش آن‌ها را می‌شناسیم و درباره‌شان خوانده‌ایم و شنیده‌ایم، اما یا فرصت نکرده‌ایم برای مطالعه‌ی آن‌ها وقت بگذاریم، یا در گذر زمان، گرد فراموشی بر خوانده‌ها و شنیده‌هایمان نشسته است. داستان فیل در تاریکی که گاه

پیش از این نیز در پاراگراف فارسی متمم از کتابهای ایتالو کالوینو بخش‌های کوتاهی را نقل کرده‌ایم. این بار هم قصد داریم بخش‌هایی از یکی از داستان‌های کوتاه کالوینو با عنوان ایستگاه پمپ بنزین یا Petrol Station را با هم مرور کنیم. این داستان در اصل در مجموعه‌ی اعداد در تاریکی (Numbers in the dark) آمده است؛ اما

ما پیش از این یک مرتبه به سراغ مایکل کرایتون رفته‌ایم و مطلب کوتاهی از او را تحت عنوان دانشمند بودن هم یک شغل است، نقل کرده‌ایم. مایکل کرایتون که کتاب پارک ژوراسیک یکی از شناخته‌شده‌ترین کارهای اوست، بخش قابل توجهی از وقت خود را به اندیشیدن درباره‌ی سرگذشت و سرنوشت زمین گذرانده است. این

بعضی نقطه‌های جغرافیا هم انگار، مثل بعضی بخش‌های تاریخ، چندان خوش‌اقبال نیستند. به سادگی فراموش می‌شوند و حتی نگاه تیزبین رسانه‌ها هم، حوصله‌ی دیدن و پیگیری‌شان را ندارد. بالتیک را شاید بتوان از جمله این نقاط دانست. کشورهای بالتیک شامل لیتوانی، لتونی و استونی در شمال شرق اروپا (پایین فنلاند) و غرب روسیه قرار دارند.

می‌توان درباره کتاب درک یک پایان (The Sense of an Ending) بسیار غیرمنصفانه نوشت و گفت: رقابت دو نفر به نام‌های تونی و آدریان در یک رابطه عاطفی با دختری به نام ورونیکا و حاشیه‌های آن است. اما اگر دست در دست جولین بارنز نویسنده کتاب بگذارید و اجازه دهید شما را با خود به هر

«این خطایی دردناک و جدی است که آغاز روانکاوی و روان‌درمان‌گری را صرفاً در کارهای فروید و یونگ بدانیم و جستجو کنیم.» این نکته‌ای است که ایروین یالوم نویسنده کتاب وقتی نیچه گریست در گفتگو با نشریه Independent مطرح می‌کند. او در ادامه توضیح می‌دهد که متفکران و فیلسوفان از آغاز تاریخ، در جستجوی پاسخ سوالاتی

خواننده‌ی ایرانی با خواندن آثار آلخو کارپانتیه احتمالاً بیش از هر چیز گابریل گارسیا مارکز و جورج اورول را به یاد می‌آورد. البته برانگیختن هم‌زمان خاطره‌ی این دو نویسنده چندان ساده نیست؛ اما آلخو کارپانتیه (Alejo Carpentier) می‌تواند این کار را به خوبی انجام دهد. نویسنده‌ای که این بار در پاراگراف فارسی متمم به سراغش

طی سال‌های اخیر زیاد می‌بینیم که وقتی می‌خواهند از رمانی با پاراگراف آغازینِ تأثیرگذار صحبت کنند، کتاب جزء از کل نوشته استیو تولتز را مثال می‌زنند. اگر بخواهیم کتاب دیگری را پیدا کنیم که پاراگراف پایانی‌اش مثال‌زدنی باشد، احتمالاً کتاب یادداشتهای کشتیرانی (The Shipping News) نوشته آنی پرو در میان گزینه‌ها خواهد بود. به همین علت این بار پاراگراف فارسی متمم

یک گزارشگر و خبرنگار دوست دارد معتبر باشد و مردم درست بودن خبرها و حرف‌هایش را باور داشته باشند. اما یک نویسنده ادبیات داستانی، چنین انتظاری ندارد. او ترجیح می‌دهد مخاطب، به خود او اعتماد داشته باشد و با او همراه شود تا دنیا را از دریچه نگاه او ببیند؛ حتی اگر داستان‌هایی که تعریف