فرض کنید وارد جزیره‌ای شده‌اید که هیچ‌یک از ساکنان آن را نمی‌شناسید و قرار است با شورای جزیره درباره‌ی یک موضوع (مثلاً خرید یک زمین برای ساخت ویلایی بزرگ) مذاکره کنید. یکی از ساکنان جزیره – که دلش برای غریبی شما سوخته است – چند دقیقه وقت می‌گذارد و به شما می‌گوید که می‌توانید در

برای بسیاری از ما جذاب است که به عنوان مذاکره کننده در جلسات مذاکره تجاری شرکت کنیم. مذاکره‌‌هایی که موفقیت در آن‌ها می‌تواند تا حد زیادی سرنوشت فردی و اجتماعی ما را تغییر دهد. البته این را هم می‌دانیم که مذاکره تجاری بخش جدایی‌ناپذیر زندگی امروزی است و حتی اگر ما به سمت چنین مذاکره‌هایی نرویم و

برای تقسیم‌بندی قراردادهای تجاری و بازرگانی، معیار و روش مشخصی وجود ندارد و مذاکره‌کنندگان و بازرگانان، بر سر یک دسته‌بندی مشخص، متفق‌القول نیستند. ضمن این‌که تعریف چارچوب و کلیت قراردادها هم، چندان صُلب و قطعی نیست. مثلاً ممکن است قراردادی را ببینید که ترکیبی از لیسانس و انتقال تکنولوژی است و در حالی که یک

معمولاً در مذاکره تجاری هم مانند سایر مذاکره‌ها، وقتی بحث به برنامه ریزی برای مذاکره می‌رسد، به ما توصیه می‌کنند که هر چه می‌توانیم برای کسب اطلاعات در مورد طرف مقابل تلاش کنیم و بکوشیم منافع واقعی آنها را جستجو کنیم و تشخیص دهیم. این توصیه، منطقی و قابل قبول است و بعید است بتوانید کسی را

پس از معرفی قراردادهای لیسانس، این درس را به یکی از مهم‌ترین قسمت‌های هر قرارداد تجاری، یعنی بحث مبلغ قرارداد و رویالتی و شرایط پرداخت رویالتی در قراردادهای لیسانس (یا لایسنس)‌ اختصاص می‌دهیم. همه‌ی ما کمابیش کلمه رویالتی (به انگلیسی: Royalty) را شنیده‌ایم و این درس، فرصت خوبی است تا بگوییم رویالتی چیست و همچنین به

حتی اگر هرگز درگیر مذاکره تجاری و مذاکره های بین المللی نبوده باشید، باز هم احتمالاً عنوان قراردادهای لیسانس (License Contracts) را شنیده‌اید. همچنین بارها شنیده‌ایم که مثلاً‌ این کالا در چین تولید می‌شود اما تحت لیسانس یک شرکت آلمانی است. لغت License به معنای مجوز است و به همین دلیل قراردادهای لیسانس را عموماً