این سوال که انسان از چه چیزهایی انگیزه می‌گیرد یک پرسش مهم و قدیمی است. نظریه‌پردازان بسیاری در این زمینه اظهارنظر کرده‌اند. کتاب‌های بسیاری با عنوان انگیزش و هیجان یا عناوین مشابه، این نظریه‌ها را گرد آورده‌اند و اگر آن‌ها را ورق بزنید، از تعداد و تنوع نظریه‌های انگیزشی شگفت‌زده می‌شوید. در این میان، بعضی از نظریه‌ها مورد

هدف گذاری و برنامه ریزی، در ذهن و زندگی بسیاری از ما، نقش و جایگاه مشابهی دارد. به این صورت که در ابتدای هفته، ماه، فصل یا سال، هدف‌هایی را تعیین می‌کنیم و برای رسیدن به آن‌ها، برنامه ریزی می‌کنیم. اقدام‌هایی را هم در نظر می‌گیریم و بخش‌هایی از آن‌ها هم، عملی می‌شوند. هفته، ماه،

پیش‌نیاز مطالعه درس برنامه ریزی برای برنامه ریزی مطالعه‌ی دقیقِ درس بی انگیزگی به علت فرسودگی مطالعه‌ی درس هدف گذاری کافی نیست از دوستان عزیز متممی انتظار می‌رود پس از مطالعه این درس بتوانند اصطلاح برنامه ریزی برای برنامه ریزی یا Plan to Plan را توضیح دهند و برای آن مثال بزنند. به خاطر بسپارند که وارد شدن شتاب‌زده

این بار هم می‌خواهیم به سبک همیشه در دعوت به گفتگو، جمله‌ای را انتخاب کنیم و درباره‌اش به بحث بنشینیم. جمله‌هایی که انتخاب می‌کنیم، بر اساس مطالعه و تحقیقات علمی مطرح نشده‌اند؛ بلکه صرفاً برخاسته از تجربه‌ی گوینده هستند. بنابراین نمی‌توان به صورت مطلق و قطعی، درباره‌ی درست بودن یا نادرست بودن آن‌ها سخن گفت. هدف

در این درس می‌خواهیم یکی از نکاتی را که دن اریلی در کتاب پاداش (Payoff) مطرح کرده با هم مرور کنیم. دن اریلی در بحث انگیزش، توجه ویژه‌ای به معنا دارد و این‌که معنا آن چیزی است که می‌تواند به ما برای انجام کارهای سخت و حتی تلخ، انگیزه بدهد. اما تعریف معنا چندان ساده نیست. به همین

دوپامین (Dopamine) را می‌توان مشهورترین ساکن سرزمین مغز دانست. با وجودی که انواع مولکولها و مواد شیمیایی در مغز ما به فرایند اندیشیدن و تحلیل کردن و کنترل بدن کمک می‌کنند، اما در میان آن‌ها، کمتر ماده‌ای به اندازه‌ی دوپامین شهرت به دست آورده است. اگر چه گاهی در گفتگوها و متن‌های عمومی، دوپامین به عنوان

اگر بخواهیم فهرستی از دانشمندان بزرگ روانشناسی اجتماعی تنظیم کنیم،حتماً باید در کنار کسانی مانند کرت لوین، آلبرت بندورا، استنلی میلگرام و فیلیپ زیمباردو، از لئون فستینگر (Leon Festinger) هم نام ببریم. فستینگر در محدوده‌ی سال‌های ۱۹۱۹ تا ۱۹۸۹ زندگی کرده است و با تلاشی خستگی‌ناپذیر در توسعه‌ی روانشناسی اجتماعی، به او جایگاهی ویژه و ارزشمند در

ما در پیام اختصاصی متمم، هر روز جمله‌ی کوتاهی را برای شما نمایش می‌دهیم. جمله‌های کوتاه را معمولاً نمی‌توان به عنوان توصیه‌ای قطعی یا گزاره‌ای علمی در نظر گرفت. با این وجود، هر یک از این جمله‌ها به ما کمک می‌کنند تا یک رویداد، تصمیم یا پدیده را از زاویه‌ای متفاوت ببینیم و فرصتی برای فکر کردن بیشتر

در درس‌های مختلف متمم و به ویژه در درس‌های مربوط به انگیزه، بارها به مکتب رفتارگرایی اشاره کرده‌ و در مورد آن حرف زده‌ایم. شرطی سازی و تقویت مثبت و منفی هم، چیزی نیست که آن را نفهمیم. چون مصداق‌ها و نمونه‌های فراوانی از آن را در اطراف خود و در زندگی شخصی خودمان می‌بینیم

این مطلب به معرفی کتاب انگیزش و هیجان مارشال ریو اختصاص یافته است. ما به علت استفاده‌ی مکرر از حرف‌های جان مارشال ریو در درس‌های انگیزش، لازم بود مطلبی را به او و کتابش اختصاص دهیم. اگر در زمینه‌ی تدریس مدیریت و روانشناسی فعالیت می‌کنید یا به شناختن منابع معتبر آکادمیک در زمینه انگیزش علاقه دارید،

این درس به معرفی دیوید مک کللند (David McClelland) روانشناس بزرگ حوزه‌ی انگیزش اختصاص یافته است. البته ما نظریه وی در انگیزش را به صورت مستقل مورد بحث قرار خواهیم داد و در این‌جا صرفاً به معرفی کلی او می‌پردازیم. تلفظ نام مک کللند با توجه به این‌که تلفظ نام دیوید مک کللند در زبان فارسی چندان ساده به