«و اگر قلم چیز دیگری نداند، این را می‌داند که روزی باید از حرکت بایستد؛ این هم بخشی از راز و رمز ماجراست. مرگ منتظر است و ما، هر کدام به شیوهٔ خود، به ملاقاتش می‌رویم. معنایش این نیست که مرگ باید پیوسته در ادبیات حاضر باشد؛ به رسمیت شناختنِ این مسأله است که ادبیات

«دوستیِ میان‌گونه‌ای» یعنی دوستی موجودی از یک گونه با موجودی از گونه‌ی دیگر، پدیده‌ی تازه‌ای نیست. به لطف اینترنت و شبکه‌های اجتماعی، روزانه صدها و هزاران کلیپ از این نوع دوستی‌ها را می‌بینیم و لذت می‌بریم و گاهی تعجب هم می‌کنیم. در میان انواع این دوستی‌ها، دوستیِ انسان با گونه‌های دیگر، شناخته‌شده و آشناست. هزاران

ما جولین بارنز (Julian Barnes) نویسنده‌ی انگلیسی را در متمم با کتاب درک یک پایان می‌شناسیم. کتابی که یک بار در پاراگراف فارسی به آن پرداخته‌ایم. این بار می‌خواهیم بخش‌های کوتاهی از کتاب عکاسی، بالون سواری، عشق و اندوه را با هم بخوانیم. کتابی که بارنز آن را در پی از دست دادن همسرش نوشته است.

گاهی مکان‌ها ما را به سفر در زمان دعوت می‌کنند. وقتی کافه‌ای می‌رویم که می‌دانیم روزی شاعر یا نویسنده‌ای بزرگ، همان‌جا پشت میزی که ما نشسته‌ایم، می‌نشسته و به دیوار خیره می‌شده و چای یا قهوه می‌نوشیده است، ما هم در خیال خود، با آن‌ها هم‌نشین و هم‌کلام می‌شویم و حس می‌کنیم که هم‌نفس آن