دنیل کانمن، دانشمند مطرح حوزه‌ی تصمیم گیری در فصل سی و پنجم کتاب تفکر سریع و آهسته، به مطالعه‌ای اشاره می‌کند که امروزه، بسیار مشهور شده‌ است و همه‌ی ما آن را شنیده‌ایم. مطالعه روی بیمارانی انجام شده که باید کولونوسکوپی می‌شدند. چون آزمایش به دهه‌ی نود میلادی مربوط است، استفاده از داروهای بی‌حسی و بی‌هوشی برای

در این درس می‌خواهیم درباره‌ی متعهد شدن در برابر دیگران صحبت کنیم. تعهد داشتن و متعهد شدن، به خودی خود چیز بدی نیست. اما زمانی دردسرساز می‌شود که ما بیهوده و بی‌دلیل، خودمان را در برابر دیگران، نسبت به یک تصمیم متعهد کنیم و دست و پای خودمان را ببندیم. این درس را با یک داستان

آیا تا به حال پیش آمده که با خودتان یک قرار بگذارید و بگویید: «در هر شرایطی، این قانون را رعایت می‌کنم و تصمیم‌هایم را بر اساس آن می‌گیرم»؟ مثلاً با خود قرار بگذارید: «همیشه وقتی مطمئن شدم می‌خواهم کالایی گران‌تر از قیمت X را بخرم، قبل از پرداخت، ده دقیقه صبر می‌کنم و سپس

کمتر مذاکره‌ای را می‌توانید بیابید که تک‌موضوعی باشد. مثلاً فقط درباره‌ی قیمت، یا فقط درباره‌ی زمان تحویل یک پروژه، مذاکره شود. ضمن این‌که بسیاری از صاحب‌نظران، ترجیح می‌دهند مذاکره‌های تک‌موضوعی را به جای مذاکره (Negotiation)، چانه‌زنی (Bargaining) بنامند. با این توضیحات می‌توان گفت: در بیشتر مذاکره‌ها، ما «چند» موضوع اصلی داریم. به همین علت، در برنامه ریزی برای مذاکره هم گفتیم

اگر چند کتاب مذاکره را ورق بزنید، به نتیجه می‌رسید که جدا کردن افراد از مسئله یکی از توصیه‌های مشترک در مذاکره حرفه ای است. از جمله معروف‌ترین کسانی که به این توصیه توجه کرده‌اند، می‌توان به راجر فیشر و ویلیام یوری اشاره کرد. آن‌ها در کتاب اصول و فنون مذاکره (مذاکره اصولی)  تأکید کرده‌اند که یکی

تقریباً هر کس با مذاکره و زبان بدن آشنا باشد، بحث زبان چهره (Facial Language) و بیان احساسات توسط چهره (Facial Expression) را شنیده است. این را هم می‌دانیم که در سراسر جهان، دوره‌های مختلف آموزش تشخیص چهره و ریزحالت های صورت و سایر موضوعات مرتبط در این زمینه برگزار می‌شود. به همین خاطر –

ممکن است با دیدن اصطلاح مذاکره گروهی به یاد مذاکره های سیاسی بزرگ در مقیاس ملی و بین المللی بیفتید که دو هیأت بزرگ از نمایندگان دو کشور در دو سوی میز می‌نشینند و درباره سرنوشت کشورها و ملت‌هایشان مذاکره می‌کنند. اما مذاکره های گروهی در مقیاس‌های کوچک‌تر هم انجام می‌شوند. حتی وقتی یک خانواده به

وقتی از زبان بدن و ارتباط غیرکلامی حرف می‌زنیم، به سرعت بحث ارتباط چشمی و تماس چشمی (eye contact) در ذهن‌مان تداعی می‌شود. حرف درباره‌ی رابطه چشمی و پیامهای چشمهای ما فراوان است؛ اما از آن‌جا که بخشی از این حرف‌ها، به فرهنگ ملل و اقوام وابسته است و حکم کلی درباره‌شان وجود ندارد، ناگزیر باید این بخش‌های فرهنگی را حذف

فرض کنید وارد جزیره‌ای شده‌اید که هیچ‌یک از ساکنان آن را نمی‌شناسید و قرار است با شورای جزیره درباره‌ی یک موضوع (مثلاً خرید یک زمین برای ساخت ویلایی بزرگ) مذاکره کنید. یکی از ساکنان جزیره – که دلش برای غریبی شما سوخته است – چند دقیقه وقت می‌گذارد و به شما می‌گوید که می‌توانید در

برای بسیاری از ما جذاب است که به عنوان مذاکره کننده در جلسات مذاکره تجاری شرکت کنیم. مذاکره‌‌هایی که موفقیت در آن‌ها می‌تواند تا حد زیادی سرنوشت فردی و اجتماعی ما را تغییر دهد. البته این را هم می‌دانیم که مذاکره تجاری بخش جدایی‌ناپذیر زندگی امروزی است و حتی اگر ما به سمت چنین مذاکره‌هایی نرویم و

برای تقسیم‌بندی قراردادهای تجاری و بازرگانی، معیار و روش مشخصی وجود ندارد و مذاکره‌کنندگان و بازرگانان، بر سر یک دسته‌بندی مشخص، متفق‌القول نیستند. ضمن این‌که تعریف چارچوب و کلیت قراردادها هم، چندان صُلب و قطعی نیست. مثلاً ممکن است قراردادی را ببینید که ترکیبی از لیسانس و انتقال تکنولوژی است و در حالی که یک

پیش‌نیاز مطالعه‌ی این درس: آشنایی با تفاوت مواضع و منافع در مذاکره از دوستان عزیز متممی انتظار می‌رود پس از مطالعه این درس بتوانند مناظره را تعریف کنند. میان سه اصطلاح مباحثه (Argumentation) و مذاکره (Negotiation) و مناظره (Debate) و مناقشه (Controversy) تفاوت قائل شوند. بتوانند چند مورد از تفاوت‌های مذاکره و مناظره را فهرست کنند. با مرور خاطرات خود از مذاکره‌ها و تعامل‌هایی که داشته‌اند، تشخیص

بن بست در مذاکره می‌تواند به علت‌های مختلفی به وجود بیاید. لوییکی و ساندرز در کتاب مذاکره‌ی خود، به چند نمونه از این علت‌ها اشاره کرده‌اند. به عنوان مثال، تفاوت شخصیت دو طرف و اختلاف در سلسله مراتب ارزش‌ها می‌تواند یک مذاکره را به بن بست بکشاند. هم‌چنین سبک متفاوت در مدیریت تعارض می‌تواند یکی از عوامل به بن‌بست رسیدن