این سوال که انسان از چه چیزهایی انگیزه می‌گیرد یک پرسش مهم و قدیمی است. نظریه‌پردازان بسیاری در این زمینه اظهارنظر کرده‌اند. کتاب‌های بسیاری با عنوان انگیزش و هیجان یا عناوین مشابه، این نظریه‌ها را گرد آورده‌اند و اگر آن‌ها را ورق بزنید، از تعداد و تنوع نظریه‌های انگیزشی شگفت‌زده می‌شوید. در این میان، بعضی از نظریه‌ها مورد

بیشتر وقت همکاران ما به حرف زدن در گوش یکدیگر و جابه‌جایی شایعات می‌گذرد. چه باید بکنیم؟ بچه‌های شرکت دیگر انگیزه‌ی سابق را ندارند. دو نفر از آن‌ها صبح تا شب به جای جواب دادن به مشتریان، درگیر معامله در بورس هستند و فقط به حضور فیزیکی اکتفا کرده‌اند. چاره‌ی کار کجاست؟ به نظر می‌رسد

اگر پای حرف و دردِ دل کارمندان بنشینید، مدیریت ذره بینی (Micromanaging) یکی از گلایه‌های رایج در میان آنان است. مدیرعاملی که درباره‌ی برند دستمالی که برای نظافت آشپزخانه استفاده می‌شود نظر می‌دهد. یا یک مدیر ارشد که ریزترین تصمیم‌های مدیران سه لایه پایین‌تر از خودش را دنبال می‌کند. وزیری که ده‌ها اداره‌کل و معاونت

در درس گذشته (تعریف مدیریت و وظایف مدیر) با کتاب Managing نوشته‌ی هنری مینتزبرگ آشنا شدیم. دیدیم که مینتزبرگ در آن کتاب، به تعریف مدیریت و بررسی وظایف مدیران پرداخته است. اما برای این کار، صرفاً به بحث‌ها و تحلیل‌های تئوریک محدود نشده و با حضور در محل کار مدیران، به مشاهد‌ی میدانی فعالیت آن‌ها

می‌توان گفت طی سال‌های اخیر، کتاب مدیریت رفتار سازمانی رابینز و جاج، به نوعی به یک استاندارد در آموزش رفتار سازمانی تبدیل شده و نویسندگان دیگر هم، کوشیده‌اند محتوای خود را در ساختاری مشابه کتاب رفتار سازمانی رابینز، عرضه و ارائه کنند. از آن‌جا که در متمم به صورت مستقل به معرفی استیفن رابینز پرداخته‌

سیاست و رفتار سیاسی فقط مخصوص سیاستمداران نیست. این نکته‌ی سخت و شاید تلخ را هر کس که مدت کوتاهی در یک سازمان و حتی در یک کسب و کار کوچک فعالیت کرده باشد، با تمام وجود درک کرده است. سازمان‌ها معمولاً محیط‌هایی سیاسی هستند. به قول رابینز، روی کاغذ و به شکل تئوریک،‌ می‌توان یک

رفتار شهروندی سازمانی یا OCB (مخفف Organizational Citizenship Behavior) اصطلاحی است که برای نخستین بار، حدود چهار دهه قبل مطرح شد. از آن تاریخ تا کنون، استفاده از اصطلاح رفتار شهروندی به شدت گسترش یافته و فراگیر شده است. شاید بتوان گفت چه در جایگاه مدیر و سرپرست و چه در جایگاه کارمند و زیردست، حرف‌ها و دردِ دل‌ها

واژه‌ی سازمان (Organization) که گاهی در فارسی به صورت ارگان هم به‌کار می‌رود، برای همه‌ی ما کم‌و‌بیش آشناست و معمولاً هر روز آن را در نوشته‌ها و خبرها می‌خوانیم و در صحبت‌ها به‌کار می‌بریم. پس چرا باید برای تعریف سازمان وقت بگذاریم؟ آیا کسی هست که مفهوم سازمان را نداند؟ مسئله این‌جاست که وقتی از رفتار سازمانی حرف می‌زنیم، مهم

بحث از تعریف مدیریت یا وظایف مدیر موضوعی تئوریک، خسته‌کننده و کم‌فایده به‌نظر می‌رسد. خصوصاً این‌که همه‌ی ما فهرست‌های چهار وظیفه مدیریت یا پنج وظیفه مدیریت را شنیده‌ایم و می‌دانیم (چهار وظیفه شامل برنامه ریزی، سازماندهی، رهبری و کنترل است. در فهرست پنج وظیفه به جای رهبری، از دو وظیفه‌ی به‌کارگماردن و هماهنگی نام می‌برند). اما کاری که ما می‌خواهیم

ادگار شاین (Edgar H. Schein) در سال ۱۹۲۸ به دنیا آمده و اکنون دهمین دهه‌ی زندگی خود می‌گذراند. به همین علت، ممکن است از خود بپرسیم آیا کسی که تحصیلات خود را دوران در جنگ جهانی دوم گذرانده و در سال ۱۹۵۲ (در مقطع دکترای رشته‌ی روانشناسی اجتماعی از دانشگاه هاروارد) فارغ‌التحصیل شده است، امروز هم می‌تواند حرف‌هایی

فیلیپ زیمباردو را معمولاً با آزمایش زندان استنفورد به خاطر می‌آورند. اما سهم او در توسعه دانش روانشناسی و خصوصاً روانشناسی اجتماعی بیش از این‌ است. زیمباردو متولد ۱۹۳۳ است و اکنون مشغول تجربه‌ی دهه‌ی نهم زندگی‌ خویش است. او که در رشته‌های روانشناسی و جامعه شناسی و انسان شناسی تحصیل کرده و از دانشگاه ییل فارغ‌التحصیل شده،

پیش نیاز درس مدیریت احساسات در محل کار: مطالعه‌ی درس کارگری عاطفی (یا کارگری احساسی) از دوستان عزیز متممی انتظار می‌رود پس از پایان این درس: به خاطر بسپارند که کارگری احساسی هم می‌تواند مثبت یا منفی باشد و آن را صرفاً به عنوان یک واژه‌ی منفی به کار نبرند. به مهارت خود در مدیریت

کتاب ۹۰ روز نخست یک مدیر یا The First 90 Days کتابی قدیمی نیست و در همین چند سال اخیر نوشته شده است. اما از چنان شهرت و اعتباری برخوردار شده که بسیاری از ناشران، آن را در فهرست کتابهای کلاسیک مدیریتی قرار می‌دهند. مایکل واتکینز (Michael Watkins) نویسنده‌ این کتاب، هم از نظر محتوا و هم

از دوستان متممی انتظار می‌رود پس از پایان این درس: تعدادی از شاخصه‌های رفتاری و صفات شخصیتی ماکیاولیست‌ها را به خاطر داشته باشند. به صفت ماکیاولیست بودن، نه به عنوان تیپ شناسی (هست / نیست) بلکه به عنوان یک صفت شخصیتی توجه کنند. با وجود شباهت ماکیاولیست‌ها و قدرت‌طلب‌ها، بتوانند این دو صفت را از یکدیگر تشخیص دهند.£ امروز با شنیدن