ما تا کنون در درس‌های مختلف سری کارآفرینی به بهانه‌های مختلف به سراغ کتاب چالشهای کارآفرینی رفته‌ایم. از جمله این‌که درباره‌ی داشتن یا نداشتن شریک صحبت کردیم، از دردسرهای تیم همگن و مشابه گفتیم و درباره‌ی شراکت با دوستان و خانواده و بستگان حرف زدیم. در همه‌ی این درس‌ها نکات آموزنده‌ای مطرح شد، یا لااقل زمینه‌ای شکل

بسیاری از پروژه‌های کارآفرینی میان کسانی کلید می‌خورد که با یکدیگر شباهت‌هایی دارند. این شباهت‌ها می‌تواند در جنسیت، زادگاه، سابقه‌ی تحصیلی، سن، تخصص و یا تجربه‌ی کاری باشد. مثلاً زیاد می‌بینیم که دو یا چند نفر از دانشجویان یک دانشکده (مثلاً مدیریت یا نرم‌افزار) تصمیم می‌گیرند که یک استارتاپ راه‌اندازی کنند و گمان می‌کنند که

وقتی می‌خواهیم یک کسب و کار جدید راه‌اندازی کنیم، معمولاً دنبال شریک می‌گردیم و طبیعتاً یکی از در دسترس‌ترین جاها برای پیدا کردن شریک، دوستان و اعضای خانواده هستند. اما سرنوشت چنین کسب و کارهایی چگونه خواهد بود؟ آیا می‌توان گفت کسی که در زندگی، دوست یا شریک عاطفی خوبی بوده، در محیط کار هم

وقتی از راه اندازی کسب و کار صحبت می‌کنیم، دو سوال کلیدی پیش روی‌مان قرار می‌گیرد: (۱) آیا من ویژگی‌های یک کارآفرین را دارم؟ (۲) اگر این ویژگی‌ها را دارم، چه زمانی برای شروع کارآفرینی و راه اندازی کسب و کار خودم مناسب است؟ در مجموعه درس‌های #ویژگی‌های کارآفرینان کمی درباره‌ی پاسخ پرسش اول صحبت کردیم.