هدف گذاری در ظاهر کار ساده‌ای به نظر می‌رسد. اما اشتباهات بسیاری در همین کار ساده وجود دارد که باعث می‌شود از تعیین اهداف نتیجه نگیریم. در این درس می‌خواهیم دربارهٔ یکی از اشتباهات هدف گذاری حرف بزنیم. اشتباهی که قرار است درباره‌اش صحبت کنیم، واضح به نظر می‌رسد. با این حال اگر تجربه‌های خود

این سوال که انسان از چه چیزهایی انگیزه می‌گیرد یک پرسش مهم و قدیمی است. نظریه‌پردازان بسیاری در این زمینه اظهارنظر کرده‌اند. کتاب‌های بسیاری با عنوان انگیزش و هیجان یا عناوین مشابه، این نظریه‌ها را گرد آورده‌اند و اگر آن‌ها را ورق بزنید، از تعداد و تنوع نظریه‌های انگیزشی شگفت‌زده می‌شوید. در این میان، بعضی از نظریه‌ها مورد

هدف گذاری و برنامه ریزی، در ذهن و زندگی بسیاری از ما، نقش و جایگاه مشابهی دارد. به این صورت که در ابتدای هفته، ماه، فصل یا سال، هدف‌هایی را تعیین می‌کنیم و برای رسیدن به آن‌ها، برنامه ریزی می‌کنیم. اقدام‌هایی را هم در نظر می‌گیریم و بخش‌هایی از آن‌ها هم، عملی می‌شوند. هفته، ماه،

بی انگیزه بودن هم – درست مثل انگیزه داشتن – انواع مختلفی دارد. اما یکی از انواع بی انگیزگی که معمولاً کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد، بی انگیزگی ناشی از انگیزه‌ی بسیار است. اگر چه این پدیده چندان تازه نیست، اما یکی از نخستین کسانی که باعث شد چنین مسئله‌ای مورد توجه قرار بگیرد، داگلاس ریوز

پیش‌نیاز مطالعه درس برنامه ریزی برای برنامه ریزی مطالعه‌ی دقیقِ درس بی انگیزگی به علت فرسودگی مطالعه‌ی درس هدف گذاری کافی نیست از دوستان عزیز متممی انتظار می‌رود پس از مطالعه این درس بتوانند اصطلاح برنامه ریزی برای برنامه ریزی یا Plan to Plan را توضیح دهند و برای آن مثال بزنند. به خاطر بسپارند که وارد شدن شتاب‌زده

فرض کنیم برای خود این هدف را تعیین کرده‌اید که تا پایان سال، هر هفته یک کتاب بخوانید؛ یا این‌که می‌خواهید گیاه‌خوار شوید و دیگر گوشت و محصولات حیوانی را مصرف نکنید؛ یا این‌که گزارشی از فعالیت‌های سه‌ماهه‌ی اخیر خود تهیه کرده و تا پایان هفته به مدیرتان تحویل دهید. آیا این هدف را به

این بار هم می‌خواهیم به سبک همیشه در دعوت به گفتگو، جمله‌ای را انتخاب کنیم و درباره‌اش به بحث بنشینیم. جمله‌هایی که انتخاب می‌کنیم، بر اساس مطالعه و تحقیقات علمی مطرح نشده‌اند؛ بلکه صرفاً برخاسته از تجربه‌ی گوینده هستند. بنابراین نمی‌توان به صورت مطلق و قطعی، درباره‌ی درست بودن یا نادرست بودن آن‌ها سخن گفت. هدف

در این درس می‌خواهیم یکی از نکاتی را که دن اریلی در کتاب پاداش (Payoff) مطرح کرده با هم مرور کنیم. دن اریلی در بحث انگیزش، توجه ویژه‌ای به معنا دارد و این‌که معنا آن چیزی است که می‌تواند به ما برای انجام کارهای سخت و حتی تلخ، انگیزه بدهد. اما تعریف معنا چندان ساده نیست. به همین

اراده از جمله واژه‌های پرکاربردی است که معمولاً در کنار انضباط شخصی، مدیریت زمان و مدیریت انگیزه قرار می‌گیرد. اما پرکاربرد بودن این واژه باعث نشده که از ابهام‌های آن کاسته شود. فرض کنید کسی در توصیف خود به شما می‌گوید من بی اراده هستم؛ یا این‌که می‌گوید با روش های تقویت اراده آشناست. چه برداشتی از این جمله‌ها دارید؟ آیا می‌توان واژه‌ی اراده را به

دوپامین (Dopamine) را می‌توان مشهورترین ساکن سرزمین مغز دانست. با وجودی که انواع مولکولها و مواد شیمیایی در مغز ما به فرایند اندیشیدن و تحلیل کردن و کنترل بدن کمک می‌کنند، اما در میان آن‌ها، کمتر ماده‌ای به اندازه‌ی دوپامین شهرت به دست آورده است. اگر چه گاهی در گفتگوها و متن‌های عمومی، دوپامین به عنوان

اگر بخواهیم فهرستی از دانشمندان بزرگ روانشناسی اجتماعی تنظیم کنیم،حتماً باید در کنار کسانی مانند کرت لوین، آلبرت بندورا، استنلی میلگرام و فیلیپ زیمباردو، از لئون فستینگر (Leon Festinger) هم نام ببریم. فستینگر در محدوده‌ی سال‌های ۱۹۱۹ تا ۱۹۸۹ زندگی کرده است و با تلاشی خستگی‌ناپذیر در توسعه‌ی روانشناسی اجتماعی، به او جایگاهی ویژه و ارزشمند در

ما در پیام اختصاصی متمم، هر روز جمله‌ی کوتاهی را برای شما نمایش می‌دهیم. جمله‌های کوتاه را معمولاً نمی‌توان به عنوان توصیه‌ای قطعی یا گزاره‌ای علمی در نظر گرفت. با این وجود، هر یک از این جمله‌ها به ما کمک می‌کنند تا یک رویداد، تصمیم یا پدیده را از زاویه‌ای متفاوت ببینیم و فرصتی برای فکر کردن بیشتر