جملاتی از آلبرت شوایتزر | مرا به درون تو راهی نیست

این بار، متن پاراگراف فارسی را از کتاب خاطرات کودکی و نوجوانی من، نوشته‌ی آلبرت شوایتزر انتخاب کرده‌ایم.

امیدواریم که این پاراگراف، مورد توجه شما نیز قرار گیرد.

این کتاب توسط مریم (تارا) والا دختر گرامی آقای علی رضاقلی (والا) جامعه شناس و نویسنده‌ی کتاب‌های جامعه شناسی نخبه کشی و جامعه شناسی خودکامگی، از زبان آلمانی به فارسی روان برگردانده شده است.

آیا روابط انسانی، بیش از آنچه بدان اقرار می‌کنیم، پر رمز و راز نیستند؟

هیچ‌یک از ما مجاز به مدعی بودن به شناخت کامل دیگری نیست.

حتی اگر سالیان دراز، هر روز با او زندگی کرده باشد.

ما حتی به نزدیک‌ترین کسان خود، تنها تکه‌هایی از دنیای درونی خود را نشان می‌دهیم.

تمامی آن را نه مایل‌ هستیم عرضه کنیم و نه طرف مقابل قادر به درک آن است.

ما با یکدیگر در هوای گرگ و میش، راه می‌پیماییم.

در این تاریک و روشنی، هیچ‌کس نمی‌تواند ویژگی‌های دیگری را به دقت بشناسد.

فقط گاهی پیش می‌‌آید که به واسطه‌ی تجربه‌ای که با رفیق راه‌مان داریم، یا به واسطه‌ی کلامی که بین‌مان رد و بدل می‌شود، مثل برق ناشی از صاعقه، یک لحظه چهره‌های هم را به روشنی ببینیم.

در این لحظه است که ما دیگری را چنان‌که هست می‌بینیم.

سپس شاید دوباره برای مدت زمان طولانی، در تاریکی کنار هم راه برویم و بی‌نتیجه تلاش کنیم تا خصوصیات یکدیگر را به تصور درآوریم.

ما باید تسلیم این واقعیت شویم که هر یک از ما برای دیگری یک معماست.

شناخت یکدیگر، بدان معنا نیست که همه چیز یکدیگر را بدانیم.

بلکه مهم این است که نسبت به هم، مهر و اعتماد داشته و یکدیگر را باور کنیم.

انسان هرگز نباید بخواهد که در اعماق وجود دیگری رخنه کند.