جملاتی در مورد احساس تنهایی | از متن کتاب فلسفه تنهایی

۳۹ نظر برای جملاتی در مورد احساس تنهایی | از متن کتاب فلسفه تنهایی

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : زهرا محمودی



“انسان موجودی ست اجتماعی که…” این جمله ی کلیشه ای از کتابهای اجتماعی دوران نوجوانی در ذهنم نقش بسته بود و من هم کلی افتخار می کردم که خدا را شکر انسانم و به شدت اجتماعی!
رفته رفته از همین اجتماع ها درس های بیشتری گرفتم و خیلی وقتها ناخواسته های بسیاری تحمیل شد.مسلما با این نگاه، دیگر اجتماع، آن دنیای شاد و رنگی نبود و به شدت در برابر جمله ی کلیشه ای دیگری باید مقاومت می کردم که می فرمودند:” خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت شو”.
این همرنگی، از جنس یکرنگی و خلوص نیت نبود و حس آفتاب پرست بودن و بی هویتی را به همراه داشت.
شروع کردم به فاصله گرفتن از همه ی تحمیلیّات و این که باید “خودم” باشم و به قول دوستی” مگه خودت چشه؟”البته انکار نمی کنم که از همین اجتماع درس های بسیار ارزنده ای آموختم، اما با فاصله گرفتن از بزم های میان تهی مفهوم تنهایی بیشتر از پیش شکل گرفت و ذهن درگیر قصه ی آدمهایی شد که حالا اصراری ‌به دلجویی و احوال پرسی نداشتند.بی توقع شدم و درس “مَرَنج و مَرَنجان” را مشق کردم..مگر نه این که هر کدام از آدمها با تنهایی عمیق خود دست به گریبانند، اما نقاب به صورت دارند؟!
به روایت جلال آل احمد:”هر کسی یک جوری با تنهایی خودش کنار می آید….تا وقتی آدم انتظار چیزی را دارد_یا وقتی کسی به انتظار آدم نشسته_ آدم تنها نمی ماند.اگر هم بماند تنهایی اش عین یک تب تند است که زود می گذرد، نه مثل تب لازم که دم به ساعت بر می گردد.”
شاید دیر باشد اما باید باور داشت که نمی توانی ساعت دلت را با حضور و غیبت آدمها کوک کنی، این روزها آدمها بهانه های زیادی برای سرگرمی دارند، اما همه اش همان اسباب بازی های دوران کودکی است که زود صاحبانشان را دلسرد و دل زده می کنند. باید پناهگاه امن بهتری در خود بنا کرد که به قول شاملو:
“دل های ما که به هم نزدیک باشد دیگر چه فرق می کند کجای این جهان باشیم.دور باش اما نزدیک، که من از نزدیک بودن های دور می ترسم.”

 
تمرین‌ها و نظرات ثبت شده روی این درس صرفاً برای اعضای متمم نمایش داده می‌شود.
.