کپسول زمان | آیا به خودتان هدیه می‌دهید؟
فرض کنید یک نفر هزاران سال یا قرن‌ها قبل یک روز کامل را وقت گذاشته و بخشی از وسایل زندگی روزمره‌اش را به همراه گزارشی مکتوب از سبک زندگی و دغدغه‌‌هایش در یک کوزه گذاشته و دفن کرده است. امروز با پیدا کردن چنین کوزه‌ای چه حسی پیدا می‌کنید؟ دیدن محتویات کوزه و خواندن پیام‌های آن چقدر برایتان جذاب خواهد بود؟
به چنین بسته‌ای که در «زمان حال» خطاب به مخاطب یا مخاطبانی در «آینده» تهیه و تنظیم می‌شود، کپسول زمان یا Time Capsule می‌گویند. مشخص نیست نخستین بار چه کسی و در چند سال قبل چنین کپسولی را درست کرده است. اما بعید است چنین ایده‌ای تازه باشد و احتمالاً مصداق‌های آن را می‌توان در هزاره‌های پیش نیز جستجو کرد. با این حال، اصطلاح کپسول زمان نسبتاً جدید است و عمر آن هنوز به یک قرن نمی‌رسد (+).
نمونه‌های کپسول زمان فراوانند و اگر کمی در اینترنت جستجو کنید، موارد جالبی از آن‌ها را می‌بینید. صرفاً به عنوان یک نمونه می‌توان به نامه‌هایی اشاره کرد که یک کشیش اسپانیایی در سال ۱۷۷۷ در مجسمه‌ی مسیح جاسازی کرد و در آن‌ها از روزمرگی‌ها و حال و هوای زمان خودش نوشت. این کپسول زمان حدود ۲۴۰ سال بعد (سال ۲۰۱۷) کشف شد (گزارش نشنال جئوگرافیک).
عکس از نشنال جئوگرافیک
اما آیا کپسول زمان حتماً باید برای مخاطبی ناشناخته و در زمانی بسیار دور تهیه و فرستاده شود؟
آیا نمی‌توانیم آن را برای مخاطبی آشنا (مثلاً خودمان) و در زمانی نسبتاً نزدیک (مثلاً یک یا دو یا سه سال بعد) آماده کنیم؟
نمایش کامل این مطلب برای کاربران آزاد متمم انجام می‌شود.
ثبت نام به عنوان کاربر آزاد متمم، سریع و رایگان است و کافی است برای خودتان نام کاربری و رمز عبور تعریف کنید.
شما با ثبت نام به عنوان کاربر آزاد، به درس‌های مختلفی (از جمله: استعدادیابی، سبک زندگی، هوش کلامی، افعال پرکاربرد انگلیسی، مهارتهای ارتباطی و پاراگراف فارسی) دسترسی پیدا خواهید کرد.
مشارکت در بحث
تجربه‌ی شما از کپسول زمان چیست؟ آیا تا به حال پیش آمده که آگاهانه و عامدانه بنشینید و وقت بگذارید و یک کپسول زمان برای خودتان آماده کنید؟
آیا این اتفاق افتاده که مجموعه‌ای از اشیاء و نوشته‌ها و عکس‌ها و خاطرات، ناخواسته نقش یک کپسول زمان را برایتان ایفا کنند؟
ترتیبی که متمم برای خواندن مطالب سری سبک زندگی من به شما پیشنهاد می‌کند:
- تعریف سبک زندگی چیست؟
- ارسال پیامک و قوانین آن
- چای یا قهوه؟ کدام بهتر است؟
- انسانهای موفق قبل از صبحانه چه میکنند؟
- گوشت خواری یا گیاه خواری؟ | از کتاب در جست و جوی طبیعت
- چگونه کارایی روزانهام را نابود کنم یا کاهش دهم؟
- چرا همیشه خسته ام؟
- اثرات و عوارض کم خوابی و بی خوابی
- چند پیشنهاد برای خواب راحت شبانه
- قانون مورفی چیست؟ | قوانین مورفی چه چیزی را به ما میآموزند؟
- اگر میخواهید موفق نباشید…
- کارهایی که هر روز به شکل نادرست انجام میدهیم
- کسانی که جسم و ذهن ما را مسموم می کنند
- چرا باید وابستگی به موبایل را کاهش دهم؟
- مواجهه با انسانهای سمی
- مهربانی های کوچک زندگی
- به جای خریدن یک موبایل دومیلیون تومانی…
- مدیریت رابطه عاطفی | رابطه عاطفی سالم چه نشانه هایی دارد؟
- کارها و عادت های خوب روزانه برای زندگی بهتر
- فواید و خواص دوش آب سرد در برنامه روزانه زندگی ما
- ده اپلیکیشن برتر موبایل من (اندروید یا iOS یا ویندوز)
- نوموفوبیا چیست؟ آیا شما هم گرفتار آن هستید؟
- درباره بلند حرف زدن با خود!
- برخی از فواید گوش دادن به موسیقی
- نکته هایی در مورد موفقیت که کمتر به ما می‌گویند
- درباره دوستی: آیا هنوز باید با او دوست بمانم؟
- چرا خوشحال نیستیم؟
- شاخص توده بدنی یا BMI چیست؟
- کپسول زمان | آیا به خودتان هدیه می‌دهید؟
برخی از سوالهای متداول درباره متمم (روی هر سوال کلیک کنید)
ثبت‌نام | اطلاعات بیشتر فهرست درس‌های متمم
نویسنده‌ی دیدگاه : وحید محمدزاده
مردادماه همین امسال یک مطلبی خوندم و متوجه شدم سایت‌هایی وجود دارند که می‌شه اونجا برای خودمون نامه بنویسیم؛ تا در آینده نامه رو از طریق ایمیل برامون بفرستند.
تو سایت futureme.org برای خودم نامه‌ای نوشتم و تاریخ ایمیل رو برای پنج سال آینده تنظیم کردم تا به دستم برسه.
حال و هوایی که اون روز داشتم رو توصیف کردم؛ از فکرایی که اون روز درگیرش بودم به وحید 35 ساله نوشتم. جزئیات نامه به طور دقیق یادم نیست اما می‌دونم به اسم شخصی که خیلی دوستش داشتم و برام عزیز بود و اسم یکی از همکارام که اون روزا خیلی وقتش رو می‌گرفتم تو نامه اشاره کردم.
از چیزایی که احساس می‌کردم پنج سال آینده بیشتر قدرشون رو می‌دونم و دلم بیشتر براشون تنگ می‌شه نوشتم.
و در پایان به خودم یادآوری کردم که در سی سالگی هم آنچنان از وضع موجود، و از خودت و از زندگی راضی نبودی و امیدوارم که طوری زندگی کرده باشی که در سی‌و‌پنج سالگی هیچ وقت آرزو نکنی که به سی سالگی برگردی.