کریس آرگریس و فاصله‌ بین دانستن و عمل کردن

536 نکته برای کریس آرگریس و فاصله‌ بین دانستن و عمل کردن

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : گروه متمم



زهرای عزیز.
شاید مثال انتخاب شغل و انتخاب رشته یکی از مثال‌های خوب در این زمینه باشد. از شما به خاطر انتخاب این مثال ممنونیم.

البته به بهانه‌ی مثال شما، می‌توانیم به یک پیچیدگی کوچک هم در این زمینه اشاره کنیم. آن هم تفکیک بین این دو وضعیت است:

وضعیت اول: من یک «تئوری مورد علاقه» دارم. اما به دلیل شرایط اجتماعی و محیطی، تصمیم می‌گیرم آن را کنار بگذارم و به سراغ «تئوری قابل اجرا» بروم. شاید دیده باشید که ما در بحث دوران نوزادی سازمان، این مسئله را به عنوان مصداقی از پراگماتیسم و عمل‌گرایی معرفی کردیم (کوتاه آمدن از اصول با توجه به شرایط واقعی)

وضعیت دوم: من یک «تئوری مورد حمایت» دارم. به معنای اینکه حاضر نیستم هیچ شکل دیگری را بپذیرم و معتقدم هر کس غیر از این تئوری را بگوید و قبول داشته باشد، هیچ چیز را نمی‌فهمد و اصلاً از نظر من مردود است و ...
بعد دیده می‌شود که در عمل تصمیم‌هایی می‌گیرم که با آن تئوری خودم هم سازگار نیست!
ما در یکی از درسهای تصمیم گیری (چرا این تصمیم را گرفتم) به این مسئله اشاره کردیم که در این حالت، مکانیزم‌های حل تعارض یا دیزونانس فعال می‌شوند. مثلاً اگر نظریه مورد حمایت شما، انتخاب رشته مورد علاقه (مثلاً نقاشی) باشد و در عمل به دلیل ملاحظات مالی به سراغ مهندسی عمران بروید، ممکن است طی مدت کوتاهی به یک تئوریسین حرفه‌ای تبدیل شوید که واقعاً باور دارد به عمران علاقه دارد و عمران رشته‌ی مفیدی است و خداوند را هم می‌توان نخستین مهندس عمران عالم هستی درنظر گرفت و انواع این توجیهات.
به عبارتی، مغز انسان به طرز پیچیده و قدرتمندی تلاش می‌کند به انسان ثابت کند که تئوری مورد استفاده‌اش همان تئوری مورد حمایتش است تا انسان احساس خوبی داشته باشد! البته این تنها مکانیزم مغز، برای بیرون آمدن از فاز سوگواری نیست :))

بنابراین شاید بتوان تعارض بین رشته (یا شغل) مورد علاقه را با رشته (یا شغل) انتخاب شده، به سه دسته تقسیم کرد:

گروه اول: کسانی که توضیح می‌دهند باید در تحصیلات دنبال علاقه‌ات بروی (یا در انتخاب شغل، به دنبال خدمت به جامعه باشی و ...) اما در عمل خودشان هم به این حرف می‌خندند و میگویند که این کار حماقت است و ...
مرحوم کریس آرگریس نیست و نمی‌خواهیم تن‌شان در آرامگاه دچار لرزش بشود، اما شاید عنوان Stated Theory برای این شرایط عنوان خوبی باشد. نظریه‌ای که «اعلام» می‌شود و واقعاً جزو باورهای فرد نیست.

گروه دوم: کسانی که خودشان به خاطر جو اجتماعی یا ترغیب دیگران به سراغ یک حوزه رفته‌اند (مثلاً برخی زیرمجموعه‌های پزشکی یا مهندسی) و الان که سختی‌ها و دشواری‌ها را می‌بینند و چالش‌های شغلی و شخصی مختلف را مرور می‌کنند، به دیگران توضیح می‌دهند که شما به دنبال علاقه‌ی خودتان بروید. شاید بسیاری از افرادی که در این گروه قرار می‌گیرند،امروز دیگر Espoused Theory و Thoery-in-use برایشان در این حوزه‌ی خاص،‌ یکی شده باشد. یعنی خودشان هم اگر بخواهند انتخابی انجام دهند، احتمالاً لذت و علاقه و ... را به عنوان معیار مورد توجه قرار می‌دهند.

گروه سوم - که شما اشاره کردید - شاید پیچیده‌ترین شکل ماجرا باشد. کسانی که به تئوری مورد حمایتشان ایمان دارند و به خاطر شرایط محیطی، گزینه‌های دیگری را انتخاب کرده‌اند. که در طول زمان با مکانیزم‌هایی که اشاره شد به حل مشکلش می‌پردازند!

ایده‌ی اصلی کریس آرگریس این است که انسانهایی که در تحلیل مدل ذهنی قدرتمند می‌شوند، هنوز می‌توانند این تفاوت را لمس و اعلام کنند. شاید برای عموم انسانها، فکر کردن به این مسئله، خوشایند نبوده یا حتی دردآور هم باشد. اما به همین دلیل است که می‌گویند رشد و یادگیری، معمولاً با تحمل درد انجام می‌شود!

پی نوشت: عبارت «فاز سوگواری» واقعاً تعبیر جالبی بود. شاید با توجه به درس مفهوم پردازی، بعد از مدتی بتوانید یک کانستراکت علمی خوب برای آن بسازید ;)

 
دوست گرامی مشاهده تمرینهای مربوط به این درس، صرفا برای کاربران متمم امکانپذیر میباشد.
.