کتاب خلبان جنگ: وقتی که متوفی واقعاً می‌میرد

در جریان تکلیف شاق مراسم تدفین، متوفی را دوست می داریم، اما با مرگ در تماس نیستیم.

مرگ مسئله مهمی است.

مرگ شبکه تازه ای است از روابط با افکار، اشیا و عادات متوفی.

نظام و آرایش تازه ای است از جهان.

به ظاهر هیچ چیز تغییر نکرده، اما در واقع همه چیز عوض شده است.

صفحات کتاب همان است که بود، اما معنی کتاب تغییر کرده است.

برای اینکه مرگ را احساس کنیم باید ساعاتی را در نظر مجسم سازیم که در آن به شخص متوفی احتیاج داریم. در آن موقع جای او خالی است.

باید ساعاتی را در نظر مجسم سازیم که او به ما احتیاج داشت. اما او دیگر به ما احتیاجی ندارد.

باید ساعات دیدار دوستانه را در نظر آوریم و آن را خالی بیابیم.

باید دورنمای زندگی را ببینیم: اما در روز تدفین نه دورنمایی وجود دارد نه فضایی.

شخص متوفی هنوز به صورت پاره هایی مجزاست.

در روز تدفین، ما با قدمهای متین، با فشردن دست دوستان واقعی یا دروغین و با اشتغالات مادی پراکنده می شویم.

فقط فرداست که، در دل سکوت، متوفی واقعا خواهد مرد.

او خویشتن را به تمامی به ما خواهد نمایاند. تا به تمامی از جوهر وجود ما کنده شود.

آنگاه به خاطر همین چیزی که از پیش ما می رود و نمی توانیم بازش داریم، ناله سر خواهیم داد.