یک مرحله بعد از فتوشاپ: شبیه سازی چهره و حالتهای آن
زمانی که نرم افزار فتوشاپ در میان مردم رواج پیدا کرد، به تدریج اعتبار عکس و عکاسی به عنوان یک ابزار استناد – لااقل در دید عموم مردم – کاهش پیدا کرد.
قدرت شگفتانگیز فتوشاپ (و البته برخی نرمافزارهای مشابه دیگر) در حدی بود که به سختی میشد تصویرهای اصل را از تصویرهای دستکاری شده تشخیص داد.
ما در گذشته دو بار به این نوع بحثها پرداختهایم.
یک بار مطلبی داشتیم تحت عنوانِ: فتوشاپه!
در آنجا به کارهای استیو مک کری اشاره کردیم و بحثهایی که به خاطر استفاده از فتوشاپ در مورد کارهای این هنرمند مطرح شد.
یک بار هم در زنگ تفریح متمم، به سراغ اریک یوهانسون رفتیم تا نمونه کارهای عکاسی سورئال را ببینیم.
اما طی سالهای اخیر، قدرت خلق تصویر از سطح دو بعدی فراتر رفته و نرمافزارهای شبیه سازی توانستهاند مدلهای متحرک سه بعدی چهره را هم به خوبی و با کیفیت بالا خلق کنند.
این کار با مطالعات پل اکمن و سیستمی که تحت عنوان FACS یا Facial Action Coding System طراحی کرد آغاز شد و هر روز هم، یک گام بیشتر به جلو میرود.
شاید کلیپ ویدئویی زیر که تواناییهای سیستم Face2Face را معرفی میکند بتواند فضای این کار را بیشتر برای شما ترسیم کند:
این روزها، بارها و بارها در گفتگوهایمان این عبارت را میشنویم که: فتوشاپه!
بعید نیست در آیندهی نه چندان دور، عبارت جدیدی هم به گفتگوها اضافه شود: فیس تو فیسه!
[ منبع مرتبط: Face2Face – Real-time face capture and reenactment]
احساس شما نسبت به انبوه نرمافزارها و امکانات شبیه سازی (از جمله صدا / تصویر / چهره سه بعدی) که تا کنون ایجاد شدهاند و هر روز هم بیشتر میشوند چیست؟
برخی از سوالهای متداول درباره متمم (روی هر سوال کلیک کنید)
با متمم همراه شوید
آیا میدانید که فقط با ثبت ایمیل و تعریف نام کاربری و رمز عبور میتوانید به جمع متممیها بپیوندید؟
نویسندهی دیدگاه : شهرزاد راسخ
خیلی جالب بود. به نظرم این امکان چهره ی سه بعدی، خیلی باحال (و به قول انگلیسی زبانها Cool) هستش! و همونطور که در خودِ فیلم هم، در جایی اشاره شد:
"Truly amazing software!"
شاید برای سرگرم شدن جالب باشه؛ اما راستش در کل، حس ام بهش خوب نیست.
و در کل، نسبت به، روز به روز بیشتر شدن و بیش از حد طبیعی و مورد نیازِ انبوهِ اینجور نرمافزارها و امکانات شبیه سازی (از جمله صدا / تصویر / چهره سه بعدی)، احساس خوبی ندارم.
احساس می کنم با ظهور و افزایش فزاینده ی اینجور امکانات، سردرگمی آدم ها در تشخیص موارد مختلف (صدا / تصویر / چهره) واقعی و اصیل و طبیعی آدمها و رویدادها، از نمونه های Fake و جعلی و تقلبی و مصنوعی شون افزایش پیدا میکنه.
ضمن اینکه به نظرم، این جور امکانات میتونن به راحتی، مورد سوء استفاده ی آدمهای نه چندان خوب، برای رسیدن به هدف های نامطلوب ای هم به طریق هایی قرار بگیرن.
اما گذشته از اینها، این پیش بینی خیلی دوست داشتنی بود:
"بعید نیست در آیندهی نه چندان دور، عبارت جدیدی هم به گفتگوها اضافه شود: فیس تو فیسه!" :)