DSM یا راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی چیست؟

اگر کوتاه‌ترین زمان را هم برای جستجو در مورد اختلالات روانی و آسیب شناسی روانی اختصاص داده باشید، احتمالاً کلمه‌ی DSM یا شکل‌های دیگر آن مثلاً DSM-V و DSM-IV و DSM-III را مشاهده کرده‌اید.

DSM مخفف عبارت Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders است.

به عبارتی، حرف D باید شما را به یاد عارضه یابی و تشخیص، حرف S باید شما را به یاد آمار و حرف M باید شما را به یاد رهنما بیندازد.

DSM در روانپزشکی آمریکا یک استاندارد بسیار مهم محسوب می‌شود و در سطح جهان نیز به عنوان منبعی معتبر، مورد استفاده روانپزشکان قرار می‌گیرد.

در نسخه‌های اولیه‌ی DSM، به روش‌های درمان هم اشاره‌هایی شده بود و با توجه به اختلاف نظرهایی که در زمینه‌ی روش‌های درمان وجود داشته و دارد، این ویژگی باعث شده بود که به صورت فراگیر مورد استفاده و استناد و پذیرش قرار نگیرد.

اما از نسخه‌ی سوم به بعد، DSM واقعاً بر روی Diagnosis یا همان عارضه یابی متمرکز شد و مقبولیت آن،‌ بیش از پیش افزایش یافت.

در DSM، علاوه بر فصل‌های عمومی در مورد روش‌های تشخیص و عارضه یابی، برای هر یک از اختلال‌ها، موارد متعددی از جمله محورهای زیر مورد بحث قرار می‌گیرد:

 معرفی کلی و شیوه‌های تشخیص (Diagnosis Features)

 سایر اختلالات مرتبط (Associated Features and Disorders)

 نکات و مواردی که بسته به فرهنگ باید مورد توجه قرار گیرند (Specific Culture Features)

 میزان فراگیر بودن (Prevalence)

 تشخیص افتراقی (Differential Diagnosis) برای تفکیک هر اختلال با سایر اختلال‌های مشابه (که ممکن است با آنها اشتباه گرفته شود)

 سیر بیماری (Course)

متاسفانه مانند بسیاری از حوزه‌های دیگر در زیرمجموعه‌های روانشناسی و روانپزشکی، واژه‌های DSM هم که هر کلمه از توضیحات آنها با دقت و مطالعه و بررسی و رنج و مرارت‌های زیاد انتخاب شده،‌ به سادگی و با بی‌دقتی تمام در گفتگوهای روزمره‌ی ما مورد استفاده قرار می‌گیرد.

افسردگی، اضطراب، اختلال یادگیری و اختلالات خلقی، تنها نمونه‌ای از این واژه‌ها هستند.

ترتیبی که متمم برای خواندن مطالب سری خودشناسی به شما پیشنهاد می‌کند: