تحلیل اشتباهات تکراری زندگی

مثل همیشه، این بار هم در #دعوت به گفتگو می‌خواهیم به سراغ یک جمله کوتاه برویم و درباره‌ی آن حرف بزنیم.

این بار جمله‌ای از والت ویتمن (Walt Whitman) را در زمینه‌ی خودشناسی انتخاب کرده‌ایم. البته او شاعر و ژورنالیست است و نه روانشناس و فیلسوف. بنابراین طبیعی است که وزن گوینده در چنین موضوعی، چندان بر وزنِ گزاره‌ی مطرح شده نمی‌افزاید و عملاً باید به حرفِ گفته شده و نه گوینده‌ی آن بپردازیم:

این حرف والت ویتمن را به شکل‌های مختلف، از افراد متفاوتی شنیده‌ایم.

گاهی از روانشناسان می‌شنویم که می‌گویند هر یک از ما، ایفای نقش مشخصی را به خوبی یاد گرفته‌ایم و در داستان‌های مختلف زندگی، فضایی برای ایفای همان نقش همیشگی را جستجو می‌کنیم.

به همین علت، گاهی گفته می‌شود که اگر در چند رابطه‌ی مختلف، یک رویداد نامطلوب مشابه برای تو اتفاق افتاد، منطقی است ریشه را در خودت جستجو کنی و نه طرف مقابل.

در مدیریت هم، چنین بحثی با عنوان متفاوتی مطرح می‌شود و معمولاً هنگام صحبت از تصمیم گیری و خطاهای آن، می‌گویند که بسیاری از انسان‌ها، الگوی مشخصی در خطاهای تصمیم گیری خود دارند.

حتی کار بسیاری از مشاوران مدیریت این است که می‌کوشند الگوهای تکرار خطا در تصمیم گیری مدیران را کشف کرده و به آن‌ها اطلاع دهند. چرا که معتقدند تکرار یک الگوی خطا، ما را نسبت به آن کم‌بینا یا نابینا می‌کند.

به هر حال، به نظر می‌رسد – چنان‌که بسیاری از بزرگان با ادبیات مختلف گفته‌اند – از میان انبوه روش‌های موجود برای خطا کردن، هر یک از ما تعداد محدودی را انتخاب کرده و به تکرار همان‌ها مشغول می‌شویم.

این بار دعوت به گفتگو را به این جمله اختصاص دادیم. این‌که آیا چنین تجربه‌هایی از خطاهای تکراری در زندگی خود داشته‌اید؟

یا اصلاً فکر می‌کنید هر کس می‌تواند چنین خطاهایی را خودش کشف کند و تشخیص دهد؟

یا به شکل کلی‌تر: چه روشی برای یافتن و کشف این خطاهای تکراری می‌تواند وجود داشته باشد؟

حتی اگر نکته‌ای برای مشارکت در این بحث در ذهن نداشتید، پیشنهاد می‌کنیم به سرعت از روی آن عبور نکنید و کمی برایش وقت بگذارید. الگویابی همیشه دریچه‌های تازه‌ای به روی انسان گشوده است. حیف است از ظرفیت چنین ابزاری برای شناختن بهتر خود استفاده نکنیم.

ترتیبی که متمم برای خواندن مطالب سری خودشناسی به شما پیشنهاد می‌کند: